Fulrad

Germańskie imię złożone z elementami: Folk- / Volk- 'lud, naród' oraz -rad 'rada'. Postać Fulrad pochodzi z uproszczenia grupy -kra- w formie Fol(k)rad / Ful(k)rad.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Fulradus, niem. Fulrad, Vollrad, Volkrad.

Fulrad, opat z Saint-Denis. Urodził się około r. 705 w okolicy położonej między Mozą a Mozelą, w rodzinie spokrewnionej z Welfami. O pierwszych trzydziestu latach jego życia właściwie nic nie wiemy. W r. 749 lub następnym został opatem słynnego królewskiego opactwa w Saint-Denis pod Paryżem. Otrzymał dla niego cenne przywileje i immunitet, a ponadto do dóbr opactwa włączył swe ogromne włości w Alzacji i Alemanii. Przedsięwziął też od razu rekonstrukcję swej siedziby. Z podróży do Rzymu przywiózł relikwie świętych Wita, Aleksandra i Hipolita. Wydaje się, że w r. 777 rządy opackie oddał w ręce swego scholastyka i następcy Maginariusza. Poświęcił się teraz sprawom publicznym i administrowaniu swych dóbr, które w testamencie zapisze opactwu. Nazywany był capellanus i archipresbyter Franciae. Jako taki poparł reformę Kościoła frankońskiego, przedsięwziętą przez św. Bonifacego. Uczestniczył w kilku synodach i interweniował przy nominacjach biskupów. Swój udział miał również w rozwiązywaniu zagadnień politycznych. Wstąpienie na tron Pepina Krótkiego, jego alians ze Stefanem II, wzmocnienie dominacji frankońskiej w Italii, wreszcie obalenie Merowingów i -legitymizacja- nowej dynastii - we wszystkich tych sprawach uczestniczył w sposób bardzo aktywny. On u granic frankońskiego państwa witał, a potem do siedziby władcy eskortował papieża. Zimę papież spędził w jego opactwie. Miał następnie udział w -restytucji- papieżowi egzarchatu raweńskiego i miast sąsiednich. Na tronie w Pawii osadził swego kandydata, księcia Toskanii Dezyderiusza. Razem z Rutardem i Robertem z Rheingau przyczynił się wreszcie do związania kraju rodzinnego z królestwem Franków. Zmarł 16 lipca 784 r. Czczono go raczej w samej Alzacji.

Wybór źródeł i literatury w DHGE 19 (1981), 383-385. - Nota o ikonografii w LCI 6 (1974), 338.