Gereon

Jest to imię o niejasnej etymologii. Prawdopodobnie trzeba je łączyć z nazwą plemienną Gerrenów, występującą w Drugiej Księdze Machabejskiej: -Machabeusza uściskał i uczynił go księciem i hetmanem od Ptolemaidy aż do Gerreńczyków- (13, 24). Byłoby to więc imię zawierające element semicki ger- (hebr. kir) 'miejsce obwarowane, twierdza', który powtarza się w wielu nazwach miejscowych na obszarze semickim, np. Gerron, Gerra, Gera, Gerha itp.

Czasem imię Gereon wywodzi się z greki i zestawia z greckim przydomkiem Geryon, -ónos utworzonym od słowa gerys 'głos', ale to imię (gr. Geryon) łacina przejęła jako Geryo, Geruo. Utożsamia się też Gereona z imieniem pochodzenia greckiego Geroncjusz (Gerontius) 'starzec'. Jednoznacznej etymologii jeszcze nie opracowano.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gereo, ang. Gereon, Gery, fr. Géréon, niem. Gereon, wł. Gereone.

Święty epoki chrześcijańskiej, który nosił to imię, jest w wykazach hagiograficznych jedyny. Podobnie jak Kasjusz i Florencjusz z Bonn, jak Wiktor z Xanten - występuje on we wczesnej legendzie jako oficer sławnej Legii Tebańskiej. Miał z wieloma towarzyszami broni zginąć na polach pod Kolonią (St Mechtern = Ad sanctos martyres). Jakkolwiek by było, fakt męczeństwa, umiejscowionego w drugiej połowie IV stulecia, poświadczony jest wczesnymi oznakami kultu. Już Grzegorz z Tours wie o pięknie dekorowanym kościele (mozaiki), wzniesionym ku czci męczenników. Do martyrologiów wpisano ich jednak nieco później (VIII w.). W w. IX powstała u ich grobu kolegiata (zniesiona w r. 1802). Kult Gereona, którego ongiś wzywano przy bólach głowy, był w czasach średniowiecznych dość popularny. Posiadamy stosunkowo wczesne jego ślady na ziemiach polskich (kościół w Krakowie itd.), z czego między innymi wnoszono o związkach młodego chrześcijaństwa polskiego z ośrodkiem kolońskim. Pamiątkę Gereona obchodzono 9 lub 10 października. W nowym martyrologium przewidziano na nią termin drugi.