Gero

Jest to imię pochodzenia germańskiego, powstałe ze skrócenia dwuczłonowych imion z pierwszym członem gern- / gir- / ger- 'oszczep, włócznia'.

W Polsce znane jako imię margrabiego Gerona, który prowadził wojny z Mieszkiem I i Bolesławem Chrobrym.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gero, Geron, niem. Gero.

Hagiografowie znają dwóch mężów, którzy nosili to imię. Ale opata cystersów z Raitenhaslach (Bawaria) czczono jako błogosławionego i to chyba wyłącznie w nekrologach zakonnych; tu go dlatego pominiemy. Drugim jest

Gero, arcybiskup Kolonii. Syn margrafa Turyngii, Chrystiana z Łużyc, był przez dłuższy czas jednym z kapelanów Ottona I. Arcybiskupem Kolonii został w r. 969. W dwa lata później obarczono go misją w Konstantynopolu: miał tam dla Ottona II pozyskać rękę księżniczki Teofano. Cesarz wynagrodził go sowicie. Za otrzymane fundusze dał dla swej katedry sprawić monumentalny krzyż, który po dziś dzień zdobi ołtarz główny. Ze swej podróży przywiózł także relikwie św. Pantaleona, które powierzył opactwu pod wezwaniem tego męczennika. Ponadto ufundował dwa inne klasztory: w Dammersfeld, w górach Harzu, oraz w Gladbach, w Nadrenii. Otto II okazywał mu względy szczególne, nie wydaje się jednak, żeby w polityce cesarstwa odgrywał jakąś rolę. W Landesbibliothek w Darmstadcie znajduje się wspaniała iluminowana Biblia nazywana Gero-Codex. Dał ją może sporządzić dla katedry w Kolonii, ale nie jest to pewne. Gero zmarł 28 czerwca 976 r. Swego czasu otaczano go czcią, która potem najwyraźniej zmalała.