Gerwin

Jest to imię złożone pochodzenia germańskiego. Składa się z elementów: ger- 'oszczep, dzida' i -win 'przyjaciel'. Element -win mógł występować w imionach złożonych w obu członach (por. Winfrid, Edwin itp.).

W Polsce jest poświadczone w r. 1264, ale nie wiadomo, czy nosił je Polak.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gervinus, niem. Gerwin.

Literatura hagiograficzna zna dwóch świętych tego imienia. Jeden z nich, mnich z Oudenburga, słabo jest rozpoznany; natomiast drugi odegrał dość znaczną rolę w dziele reformy zakonnej. Jemu tu kilka słów poświęcamy.

Gerwin, opat z Saint-Riquier. Pochodził z Laon, a urodził się w pierwszych latach XI stulecia. Uczęszczał do szkoły kapitulnej w Reims, która wówczas była kwitnącą. Zajmował już kanonię, gdy śmierć rodziców uczyniła zeń zarządcę pokaźnego majątku i opiekuna nieletnich sióstr. Kiedy jedna z nich przyjęła welon zakonny, a druga wyszła za mąż, poczuł się wolny. Zrezygnował wtedy z kościelnego beneficium i w r. 1025 przylgnął do głośnego reformatora życia zakonnego, do opata Ryszarda z Saint-Vanne. Wcześnie został jego najbliższym współpracownikiem. W r. 1027 towarzyszył mu w drodze do Jerozolimy i Antiochii. W r. 1045 objął urząd opata w Saint-Riquier. Sprawował go przez lat bez mała trzydzieści. Odnowił w tym czasie dyscyplinę, uporządkował sprawy majątkowe, wyremontował budynki klasztorne i kościół, przyozdobił go gobelinami i wzbogacił nową kryptą. Złożył też w świątyni sporo relikwii, które przywiózł ze Wschodu. Zarazem poparł studia, dał skopiować wiele rękopisów, a bibliotekę wzbogacił kolekcją trzydziestu sześciu tomów, które skatalogował Hariulf. Swe urzędowanie przerywał pobytami w pustelni. Udzielał się też na zewnątrz. Uczestniczył więc w Reims w poświęceniu kościoła św. Remigiusza, w synodzie metropolii, a Leonowi IX towarzyszył w drodze powrotnej do Rzymu. Kilka razy jeździł do Anglii, a w r. 1068 otrzymał od Wilhelma Zdobywcy gwarancję dla dóbr, które opactwo posiadało po drugiej stronie Kanału. Gdy zachorował na trąd, zdał rządy swemu siostrzeńcowi - Gerwinowi II. Przez cztery lata walczył z chorobą. Zmarł 3 marca 1075 r. U benedyktynów uchodził zawsze za świętego.