Gerwazy

Jest to imię pochodzenia greckiego, od czasownika g-rú- 'uroczyście obchodzę, wielbię' lub od przymiotnika g-rúsios 'stary',

W Polsce jest znane, choć niezbyt popularne. Pojawia się w literaturze: noszą je zazwyczaj ludzie starzy, np. w Sielankach Zimorowica, w Panu Tadeuszu. Ze staropolszczyzny brak potwierdzeń.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gervasius, ang. Gervase, fr. Gervais, niem. Gervas, ros. Gerwasij, wł. Gervasio.

Święci, którzy nosili to imię, nie są liczni. W wykazach znajdujemy zaledwie pięciu. Najbardziej czczonym i najczęściej pojawiającym się w kalendarzach jest Gerwazy, który tworzy nierozłączną parę z Protazym. W tym też zestawieniu tutaj go przedstawiamy.

Gerwazy i Protazy, męczennicy. Czczeni są w Mediolanie jako patronowie miasta. Tam (w kościele Św. Nabora i Feliksa) w r. 356 znalazł ich ciała św. Ambroży, który kilkakrotnie potem o nich pisał i mówił. Wtórowali mu inni wielcy biskupi owych czasów (Augustyn, Gaudenty itd.), są to jednak świadectwa czci wzbudzonej odkryciem Ambrożego, nie zaś historyczne przekazy o ich życiu i męczeństwie. Tych właściwie nie posiadamy. Passio, która obszerniej o nich mówi, pochodzi dopiero z V stulecia i nie jest wiarygodna. Kult świętych został wspaniale zaświadczony na pomnikach starochrześcijańskiej sztuki. Ich pamiątkę obchodzono zawsze 19 czerwca.