Gilduin

Imię złożone pochodzenia germańskiego. W pierwszym członie zawarty jest element gild- 'pieniądz ofiarny', a w drugim -win 'przyjaciel'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gilduinus, ang. Gilduin.

Gilduin, biskup nominat w Dol. Urodził się około r. 1052 jako syn Rivallena (Rivallona), pana na Dol. Arcybiskupem był tam jego wuj i on to wcześnie mianował go kanonikiem katedralnym. Był potem świadkiem dekandencji kleru w przeddzień reformy gregoriańskiej. Arcybiskupa Jutaela, który swą godność kupił u hrabiego Bretanii, nazywano archilupus, bo był nie tylko żonaty, ale także dobra kościelne trwonił, rozdając je swym dzieciom, zausznikom i niektórym powolnym duchownym. Wiódł zresztą życie potężnego feudała. Na prośbę biskupów bretońskich Grzegorz VII złożył go z urzędu w r. 1075 lub 1076. Następcą obrano Gilduina, który już był diakonem. Na próżno wymawiał się młodym wiekiem i brakiem doświadczenia. Gdy kanonicy obstawali przy swoim, zaapelował do Rzymu i sam wybrał się do papieża. Grzegorz VII ustąpił jego naleganiom i na stolicę wyznaczył Ewana, który był towarzyszem drogi Gilduina. Wracając do kraju, ten ostatni postanowił najpierw odwiedzić Chartres. Tam zmogła go silna gorączka. Zmarł 27 stycznia 1077 r. W niespełna sto lat później inventio i uroczysta translatio rozbudziły jego kult. Trwa on po dziś dzień.