Gobert (Godebert)

Imię pochodzenia germańskiego występujące w formach obocznych: Godbert, Gotbert. Złożone jest z członów: Gott 'Bóg' lub guot 'dobry' oraz -bert / -berth 'jaśniejący, znamienity, wspaniały'. Obok imienia męskiego było też w użyciu imię żeńskie Godeberta.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gobertus, Godebertus, Gotbertus, niem. Gobert, Godebert.

Hagiografowie wymieniają dwóch Godebertów, ale o tym, którego czczono w Fosses (Belgia), nic nie wiadomo. Pomijając go, kilka słów poświęcamy drugiemu:

Gobert z Aspremont. Był drugim synem Goberta III, pana na Aspremont (Apremont). W r. 1211 poślubił Juliannę z Rozoy, która urodziła mu ośmioro dzieci. W r. 1226 razem z Ludwikiem VIII wyprawił się przeciw albigensom. W dwa lata później towarzyszył Fryderykowi II w wyprawie krzyżowej, ale gdy ów chciał zająć Saint-Jean-d'Acre, pośpieszył na pomoc miastu i zmusił cesarza do odstąpienia od oblężenia. Potem odbył pielgrzymkę do Grobu Zbawiciela. Pielgrzymował też do Compostelli. W r. 1237 przyjął habit cysterski w opactwie Villers-en-Brabant. Wszystkich budował tam umartwieniami i miłością. Gdy św. Julianna z Cornillon napotkała trudności, a nawet wrogość niektórych duchownych, wziął ją w obronę i otoczył opieką. On też zadbał o jej pogrzeb. Na prośbę mnichów z Gembloux interweniował później u księżny brabanckiej Alix. Mając siedemdziesiąt lat, spadł z konia i ciężko się zranił. Zmarł w kilka dni później, 16 lub 20 sierpnia 1263 r. Cystersi wpisali go do swych menologiów i czcili jako błogosławionego.