Godryk

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: gott- / gut- 'Got' i -rik / -rich 'władca, panujący'. Godryk zatem to 'władca Gotów'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Godricus, Godericus, ang. Godric, niem. Goderich.

Godryk z Finchale. Urodził się około r. 1069. Dla wspomożenia ubogich rodziców jął się zawodu wędrownego kupca i osiągnął takie powodzenie, że niebawem dysponował już okrętem i dokonywał regularnych rejsów do Flandrii, Szkocji i Skandynawii. Gdy miał mniej więcej trzydzieści pięć lat, majętność rozdał ubogim i jako pielgrzym podążył do Ziemi Świętej. Po powrocie był w Rzymie i w Compostelli. Potem jeszcze raz z matką odwiedził Rzym. Gdy wrócił na Wyspę, zdecydował się na życie pustelnicze. W eremie przebywał razem z Aelrykiem, gdy zaś w r. 1108 ten zmarł, podążył do Ziemi Świętej. Kilka miesięcy spędził jako posługacz u szpitalników w Jerozolimie oraz na pustyni - w domniemanym miejscu pobytu Jana Chrzciciela. Powróciwszy do Anglii, był znów przez jakiś czas kupcem, a następnie furtianem opactwa i dzwonnikiem katedry w Durham. Ostatecznie około r. 1110-1115 usunął się na pustkowie zwane Finchale on the Wear i tam spędził około pięćdziesięciu lat. Przyłączali się do niego tacy mężowie, jak: Aelred z Rievaulx, Robert z Newminster, Wawrzyniec z Durham czy Wilhelm z Newburgh. Utrzymywał zresztą łączność ze światem i żywo interesował się aktualiami. Aleksander III prosił go o modlitwy i zachęcał do kontynuowania obranego sposobu życia. Zmarł prawie stuletni w dniu 21 maja 1170 r. Choć w młodości był niepiśmienny, z czasem nauczył się czytać, a potem skomponował kilka pieśni i ułożył do nich melodie. Przyczyniły się do rozkrzewienia jego czci.