Godfryd (Gotfryd)

Jest to imię germańskie, złożone z elementów gode- (goc. guths, niem. Gott) 'Bóg' oraz -frid 'pokój, pewność'. Całość tworzy teoforyczne imię - Bóg moją pewnością, pokojem. Jest to sławne imię rycerskie. Nosił je jeden z pierwszych królów jerozolimskich z tytułem Obrońca Grobu Św., ks. Lotaryngii, Gotfryd de Boulogne, władający Królestwem Jerozolimskim w latach 1099-1100. Torquato Tasso (1544-95), słynny poeta włoski, napisał poemat epicki oktawą Goffred abo Jerozolima wyzwolona. Na język polski przełożył to dzieło Piotr Kochanowski.

W Polsce imię poświadczone w średniowieczu w formie Gotprzyd, Gosprzyd.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Godefridus, ang. Geoffrey, fr. Godefroid, Geoffroy, niem. Gottfried, wł. Goffredo.

Hagiografowie doliczyli się dziesięciu świętych lub błogosławionych tego imienia. Ale w rzeczywistości ich kult przejawiał się słabo lub ograniczał do niewielkich środowisk. Tutaj wystarczy ukazać dwóch, uwzględnianych przez hagiografów średniowiecznych:

Godfryd, biskup Amiens. Urodził się około r. 1065. Gdy miał pięć lat oddano go do klasztoru Mont-St.-Quentin, niedaleko Péronne. W dwudziestym piątym roku życia otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce po nich został opatem w Nogent-sous-Coucy, gdzie odnowił życie zakonne. Biskupi zebrani w r. 1104 na synodzie w Troyes przymusili go do objęcia stolicy w Amiens. Zasiadając na niej, Godfryd okazał się zdecydowanym zwolennikiem reform kościelnych. Stanął też w obronie ludu i w walce o swobody miejskie opowiedział się po stronie mieszczan. Zniechęcony po przegranej, usunął się w listopadzie 1114 r. do Wielkiej Kartuzji (La Grande-Chartreuse) pod Grenoble, ale wezwany w trzy miesiące później przez biskupów zebranych na synodzie w Beauvais, wrócił do diecezji. Zorganizował tam jeszcze synod, wziął udział w synodzie w Châlons, potem udał się do Reims. Wracając zachorował i 8 listopada 1115 r. zmarł w opactwie St.-Crépin w Soissons. Tam też został pochowany i rychło otoczony czcią. W księgach liturgicznych pojawił się jednak dopiero w XVI stuleciu.

Godfryd z Cappenbergu. Był jednym z najwybitniejszych i najbogatszych przedstawicieli rycerstwa niemieckiego swego czasu. Gdy św. Norbert przejeżdżał przez Kolonię, wyjawił mu Godfryd zamiar wstąpienia do zakonu. Założyciel wyraził zgodę, ale rodzina zaczęła stawiać przeszkody. Pozyskał wtedy swego brata Ottona, natomiast Juta, żona tego ostatniego, nie chciała o niczym słyszeć. Teść Ottona, Fryderyk, hrabia na Arnsbergu, głosił nawet, że Norbert to szarlatan. Gdy Fryderyk w r. 1124 zmarł, Godfryd został jednak premonstratensem. Nowicjat odbył w Prémontré. Potem Norbert wezwał go do Magdeburga. Byłby w zgromadzeniu zajął wysokie stanowiska, ale zmarł 16 stycznia 1127 r. Bez zwłoki uznano go za świętego. Mimo to, a zgodnie ze zwyczajami zakonu, o kanonizację nie zabiegano. Dopiero w r. 1734 wprowadzono Godfryda do menologiów norbertańskich jako błogosławionego. Natomiast w diecezjach mogunckiej i monasterskiej czczony jest jako święty 13 stycznia.