Gotszalk (Goczałk)

Imię chrześcijańskie pochodzenia germańskiego. Składa się z członów: gott- 'Bóg' i -scalc 'sługa'. A więc Gotszalk to 'sługa Boga'.

W Polsce notowane od w. XIV w formach: Goczałek, Goczałko, Goczałk, Gotszałk, a także Goczał, Goczoł, Goczuł. Od tego imienia pochodzą nazwy miejscowe typu Goczałkowice.

Imię to nosili często książęta zachodniopomorscy.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gotsalcus, niem. Gotschalk.

Gotszalk, książę obodrzycki. Był synem księcia Przybygniewa-Utona. Wychowywał się w klasztorze w Lüneburgu. Gdy Sasi zamordowali jego ojca, uciekł i ze swymi stronnikami pustoszył ich ziemie. Potem przeszedł na służbę króla Danii Kanuta. Był żonaty z księżniczką duńską Sygrydą, córką Swena Estrydsena. Uczestniczył w kampaniach norweskiej i angielskiej. Gdy książę obodrzycki Racibor wraz z synami zginął w czasie walk z Sasami, zdobył po nim tron książęcy. Wykorzystując walki międzyplemienne, rozszerzył teraz znacznie granice swego państwa, ale współdziałał też z Sasami i uznawał ich zwierzchność. Równocześnie z Albertem, biskupem Hamburga i Bremy, energicznie chrystianizował kraj. Odnowił biskupstwo w Stargardzie, założył nowe w Ratzenburgu i Meklemburgu, budował kościoły i fundował klasztory (Lubeka, Łączyn, Oldenburg). Sam uczestniczył bezpośrednio w akcjach misyjnych, tłumacząc słowa obcych duchownych. W r. 1066 wybuchło jednak powstanie, które było zarówno zrywem plemion, przerażonych nowościami, co reakcją pogaństwa. Zamordowano go 6 czerwca tego roku w grodzie Glinian, Łączynie. Razem z księciem zginęło kilku lub kilkunastu duchownych. Potem burzono kościoły i klasztory oraz wyprawiono się, by zniszczyć Szlezwig i Hamburg. Synów Gotszalka, Budziwoja i Henryka, odsunięto od władzy. Natomiast samego Gotszalka w wielu krajach uznano za męczennika i dlatego w repertoriach hagiograficznych po dziś dzień widnieje jako święty.