Grata

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, pierwotnie cognomen (częste wśród niewolników i wyzwoleńców) Grata. W jego funkcji użyty został przymiotnik gratus, -a, -um 'miły, przyjemny, uczynny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Grata, fr. Grate, niem., wł. Grata.

Tak zwała się jedna z męczennic, które razem z wielu innymi śmierć poniosły w r. 177 w starożytnym Lugdunum (Lyonie). Miała umrzeć z wycieńczenia już we więzieniu. Nic ponadto o niej nie wiemy. Bardziej sławną stała się święta tego imienia, która w repertoriach występuje jako

Grata z Bergamo. Na początku XI wieku czczono ją w kościele i szpitalu jej imienia, tuż przy bramach miasta. Potem dokonano uroczystej translacji. Ale dopiero w l. 1230-1240 zredagowano jej Vita. Miała wedle niej żyć w epoce wielkich prześladowań. Zadbała o pochowanie męczennika Aleksandra, a potem dała podobno wybudować nad jego grobem bazylikę. Wedle innej tradycji miała być córką lombardzkiego księcia Bergamo. Także w tej supozycji przypisywano jej powstanie kilku kościołów i szpitala. W średniowiecznych pomnikach liturgii nazywana jest już to panną, już też wdową. W r. 1723 zakonnica z Sancta Grata napisała La Vita di S. Grata, vergine, regina della Germania (sic), poi principessa di Bergamo e protettrice della medesima citt-. Hagiografowie wysunęli w końcu hipotezę o istnieniu dwóch świętych z Bergamo o tym imieniu: jednej z okresu wielkich prześladowań, drugiej z epoki karolińskiej. Wspomnienie przypada 1 maja.