Gratus

Imię łacińskie, genetycznie cognomen Gratus dla mężczyzny, GRATA dla kobiety.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gratus, fr. Grat, niem. Gratus, wł. Grato.

Doliczono się siedmiu świętych tego imienia. O wszystkich tu mówić nie potrzeba. Pomijając postacie słabo rozpoznane lub mało sławne, wystarczy krótko przedstawić dwóch:

Gratus, biskup Aosty (w Piemoncie). Jego imię jako przedstawiciela biskupa Eustazego pojawia się w aktach synodu mediolańskiego z r. 451. W r. 470 uczestniczył w translacji relikwii męczennika Innocentego w Agaunum (Saint-Murice, Valais). Badania archeologiczne, prowadzone w latach 1972-1973, wykazały istnienie kościoła w jego czasach. W nim pierwotnie złożono jego ciało. Przy tej okazji odkryto inskrypcję upamiętniającą miejsce spoczynku świętego. Dzień 7 września jako jego dies natalis znajduje się w mszale z Brusson (XI w.) W tym czasie czczono go już intensywnie. Kult ogarnął nie tylko inne podalpejskie okolice, ale także przekroczył Alpy. Wzywano go zwłaszcza jako opiekuna pól i upraw. Później istniał zwyczaj święcenia wody, którą skrapiano uprawy dla ochrony przed insektami. W r. 1285 kanonik Jacobus de Curiis ułożył Magnam legendam S. Grati. Jest to pismo pozbawione jakichkolwiek podstaw historycznych, zaważyło jednak na ikonografii świętego, potąd zróżnicowanej.

Gratus, biskup Chalon-sur-Saône. O nim jako biskupie świadczy obecność na synodzie w Chalon, odbytym 24 października 650 r., a także udział w podobnym zjeździe w Clichy, cztery lata później. Nie znamy jednak daty śmierci. W r. 667 na stolicy w Chalon zasiadał już kto inny. Więcej o nim powiedzieć nie można. Wspomnienie obchodzono 8 października. Żywot biskupa skomponowano dopiero w XI stuleciu. W w. X relikwie dostały się do Paray-le-Monial.