Gudula

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen Gudulla (dla mężczyzny Gudullus) utworzone od pierwotnego Guda o niepewnym znaczeniu. Można je też interpretować jako germańskie Gudila, Guodila, genetycznie będące spieszczeniem imion skróconych powstałych z dwuczłonowych nazw z pierwszym członem guot- 'dobry, słuszny, trafny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gudula, Gudulla, Gudila, Guodila, fr. Gudule, Goële, Goud-le, Goule, Ergoule, Tergoule, niem. Gudula, Guda, Gudrun.

Gudula, patronka Brukseli. Wedle jej Vita, skomponowanej późno i dla propagowania pewnych opcji polityczno-kościelnych, miała być córką św. Amalbergi i Wigera, księcia czy hrabiego Brabancji. Życie upłynęło jej na modlitwie i uczynkach miłosierdzia. Co dzień uczęszczała do kościoła w Moorsal. Jej śmierć miała przypaść na początek VIII stulecia. Pochowano ją w Hamme. Po translacji do Moorsal jej relikwie uczcił ponoć sam Karol Wielki. Karol Francuski, ostatni z Karolingów, sprawił, że relikwie złożono w Brukseli. Hrabia Lambert Balderyk w r. 1047 jeszcze raz dokonał translacji, składając relikwie Guduli w nowo ufundowanym kościele Św. Michała. Odtąd skutecznie konkurować będzie z pierwszym tytułem tego kościoła. Natomiast krytyka historyczna dopatrzy się w jej Żywotach pism z -cyklu karolińskich fałszerstw-. Nie będziemy wchodzili w dociekliwe dyskusje na ten temat. To wystarczy podkreślić, że pisma pełne są elementów legendarnych i że podawane fakty nie przystają do tego, o czym wiemy skądinąd. Gudulę wspominano zawsze w dniu 8 stycznia.