Gunter (Günter)

Imię złożone pochodzenia germańskiego. Składa się z członów: gunt- / gund- / gut- 'wojna, walka, bitwa' i -her / -har 'wojsko'. W piśmiennictwie występują również formy: Gunther, Günther.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gunterus, Ginterus, niem. Gunter, Günter, Gunther, Günther.

Gunter z Dobrowody (Niederaltaich). Urodził się około r. 955 w wysoko usytuowanej rodzinie w Turyngii. Do pięćdziesiątego roku życia wiódł życie wielkiego pana, ale szczegółów tego okresu nie znamy. Potem zdecydował się schronić w klasztorze, aby tam pokutować za grzechy młodości. Wszedł wtedy w kontakt ze św. Godehardem, opatem w Niederaltaich i zwierzył mu się z zamiaru oraz okazał chęć podarowania opactwu w Hersfeldzie wszystkich swych dóbr. Odbył jeszcze pielgrzymkę do Rzymu, a potem za radą przyszłego biskupa Hildesheim zaczął w Niederaltaich życie zakonne. Po odbyciu nowicjatu został w Göllingen opatem, ale doznawszy trudności w zarządzaniu domem, wrócił, by w Niederaltaich wieść życie prostego mnicha. Upoważniony przez Godeharda, usunął się następnie do eremu. Osiadł najpierw na zboczu góry Racinga, potem, w r. 1011, uważając, że ludzie odwiedzają go tam zbyt często, przeniósł się w dzikie górskie okolice, położone na pograniczu bawarsko-czeskim. Po jakimś czasie przybyło za nim kilku mnichów z Niederaltaich. Dali początek klasztorowi w Rimnach. Czuli się wówczas podlegli macierzystemu opactwu. Pracowali w polu lub budowali drogi. Jedna z nich do dziś nazywa się Güntherweg. Zaproszony przez Gizelę i Stefana, Gunter odbył następnie podróż na Węgry, gdzie założył erem, uczęszczany potem przez św. Gerarda z Csanad. Można go też było spotkać u boku cesarza Konrada II oraz na dwóch Sejmach Rzeszy, w Ratyzbonie (1034) i w Augsburgu (1040). Był ponadto ojcem chrzestnym Brzetysława Czeskiego i dlatego kilkakrotnie pośredniczył w sporach między suwerenami niemieckimi a dworem w Pradze. U możnowładców czeskich, którzy nazywali go Wintyrem, cieszył się wielkim poważaniem. Znał język słowiański, dlatego przez jakiś czas apostołował wśród Łużyczan. Pod koniec życia znów powściągnął aktywność i osiadł w Dobrawodzie (Gutwasser). W r. 1045 książę Brzetysław, polując w żupie pilzneńskiej, odnalazł go wycieńczonego pod Hartmanicami. Zmarł wkrótce potem. Jego szczątki książę powierzył benedyktynom z Brzewnowa. Znikły w czasie wojen husyckich. Urban VIII w r. 1634 zaaprobował jego cześć jako kult ab immemorabili. W Bawarii kult ten ożywił się ostatnio po przybyciu wysiedlonych Niemców sudeckich.