Guntard

Imię germańskie zawierające w pierwszym członie element gunt- 'bitwa, bój' (por. GUMBERT), a w drugim element -hart 'silny, mocny, śmiały'. Całość znaczy zatem 'mąż śmiałego boju, śmiały w boju'. W dokumentach występuje w formach: Gunthardus, Guntard, Gontardus.

W Polsce nie udało się potwierdzić występowania tego imienia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gunthardus, Contardus, fr. Gontard, hiszp. Gontardo, niem. Gunthard, wł. Contardo.

Święci, których spotykamy w wykazach pod tym imieniem, to: Guntard d'Este (+ 1249) oraz Guntard Ferrini, postać z czasów najnowszych. Guntard Ferrini nie doczekał się jeszcze kanonizacji, ale poświęcimy mu tu miejsce, bo stał się już dość sławny, a dla wielu kimś współczesnym.

Guntard (Contardo) Ferrini. Urodził się w kwietniu 1859 r. w Mediolanie, w skromnej, ale bardzo religijnej rodzinie, którą znał m.in. i bardzo cenił Achilles Ratti (Pius XI). W dwunastym roku życia przyjął pierwszą Komunię. Był to akt, który do gruntu zmienił jego usposobienie. Toteż gdy później odbywał studia prawnicze w Pawii, zwracał na siebie uwagę kolegów i profesorów, którzy rychło dostrzegli w nim rzadkie i harmonijne połączenie inteligencji i bystrości umysłu z życzliwością, dobrocią i pogodą. Przebywał następnie przez dwa lata w Berlinie, gdzie uzupełniał swe studia, słuchając wykładów uczonych tej miary co Teodor Mommsen i Zachariasz von Lingenthal. Ten ostatni, ujęty jego niepospolitymi zaletami, powierzył mu swe rękopisy. Wróciwszy do kraju, Ferrini zaczął sam publikować prace naukowe. Wkrótce uniwersytet w Pawii stworzył dlań katedrę egzegezy źródeł prawa rzymskiego. W r. 1887 został profesorem zwyczajnym prawa na uniwersytecie w Messynie. Cztery lata później przeszedł na uniwersytet w Modenie, gdzie zadzierzgnął więzy przyjaźni z podobnym doń pod względem gorliwości religijnej profesorem Ludwikiem Olivi. W r. 1894 otrzymał katedrę prawa rzymskiego w Pawii. Wszędzie roztaczał urok swej dobroci, taktu i zrozumienia. Zalety te wywodziły się z jego głębokiej pobożności i doskonale z nią harmonizowały. Ześrodkowywała się ona na nabożeństwie do Najśw. Sakramentu i karmiła systematycznym pielęgnowaniem modlitwy myślnej: Ferrini co dzień odprawiał medytację, posługując się starym podręcznikiem Ludwika de Ponte. Rozczytywał się również stale w Ojcach Kościoła. Jego zjednoczenie z Bogiem owocowało dziełami miłosierdzia i czynnym udziałem w sprawach publicznych. Zmarł na tyfus 17 października 1902 r. w Sunie, niedaleko Lago Maggiore. Nawet niewierzący uważali go za człowieka świętego. W r. 1942 ciało jego przeniesiono do krypty kościoła uniwersyteckiego w Mediolanie. Błogosławionym ogłoszony został w r. 1947. Pozostawił po sobie sporą spuściznę literacką: pięć tomów prac naukowych, nie wliczając w to wydań tekstów oraz wiele drobnych traktatów apologetycznych i ascetycznych. Wydano również wszystkie jego listy, w których uwidacznia się cała jego niepospolita osobowość, osobowość -nowoczesnego świętego-.