Gundisalw(Us), Gonsalw(Us)

To imię hybrydalne, germańsko-łacińskie, które powstało wśród Wizygotów w Portugalii i w Hiszpanii. Składa się z członów: gund- / gunt- / gut- 'wojna, walka, bitwa' i -salvus 'ocalony, żywy, nietknięty'. W piśmiennictwie występują formy: Gundisalvus, Gondisalvus, Consalvus. W Hiszpanii i Portugalii imię to stało się podstawą patronimicznego nazwiska Gonzalez.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gundisalvus, Gunsalvus, Gondilavus, Gonsalvus, fr. Gonzalve, Gonzale, hiszp., wł. Gonzalo.

Hagiografowie wyróżniają siedmiu świętych lub błogosławionych, którzy nosili to imię. Tu wystarczy kilka słów poświęcić jednemu:

Gundisalw(us) z Amaranty. Urodził się pod koniec XII stulecia w szlacheckiej rodzinie w Tagilde, w północnej Portugalii. Kształcił się w diecezji Braga. Tam też otrzymał święcenia kapłańskie oraz bogate beneficjum. Tego ostatniego długo nie używał. Zrezygnował z niego na rzecz siostrzeńca, a sam pielgrzymim szlakiem podążył do Rzymu i Ziemi Świętej. Na tę pielgrzymkę poświęcił lat czternaście. Gdy wrócił, osiadł jako pustelnik w Amarancie. Żywiąc gorące nabożeństwo do Matki Najśw., doznał Jej wizji i wtedy wstąpił do dominikanów. Przez jakiś czas trudnił się u nich kaznodziejstwem. W końcu wrócił do eremu i tam 10 stycznia około roku 1259 zmarł. Bardzo wcześnie otoczyła go cześć wiernych. Król Jan III ufundował u jego grobu klasztor dominikanom. Kult zaś dla zakonu i Portugalii aprobowali Juliusz III, Pius IV i Klemens X. Na dzień wspomnienia wyznaczono 10 stycznia.