Gummar (Guntmar)

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: gunt- / gut- 'wojna, walka, bitwa' oraz -m-r / -m-r 'sławny'. Może to być również dolnoniemiecka oboczna postać imienia Günter.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gummarus, niem. Gummar, Gummer, Gomer.

Gummar, patron Lier (we Flandrii). Tego świętego znamy wyłącznie z hagiograficznych opowiadań, które powstały w trzy stulecia po tym, o czym mówią. Są to ponadto opowiadania mało jasne, wymagające dodatkowych analiz. Można więc jedynie zakładać, że Gummar lub może Guntmar był w epoce frankońskiej właścicielem dóbr w okolicy, o której mowa. Usunął się potem do samotni i zbudował oratorium pod wezwaniem św. Piotra. Zmarł 11 października. Legenda chce ponadto widzieć w nim młodzieńca, wysłanego przez rodziców na dwór Pepina Krótkiego. Król powierzył mu wysoki urząd i przynaglił do poślubienia jakiejś Grimmary. Gdy po siedmiu latach wojaczki Gummar wrócił do domu, dowiedział się, że żona uciskała służbę i oskarżała ją o zbrodnie, aby posiąść jej trzody. Naprawił wówczas krzywdy, a potem wybrał się z pielgrzymką do Rzymu. Ale już po dniu drogi, pośród przedziwnych wydarzeń, dowiedział się od anioła, że pielgrzymki należy zaniechać, a osiadłszy w pustelni wieść życie oddane kontemplacji. W tej też pustelni zmarł w r. 775.