Haimo

Jest to imię pochodzenia germańskiego, genetycznie spieszczenie (poprzez skrócenie) imion dwuczłonowych z pierwszym elementem Heim- 'ojcowizna', np. Heimhard, Heimerad, Heimeran (Emmeram), Heimerich, Heimold, Heimhold itp. W źródłach pojawia się w postaciach Haymo, Aimo, Heymo, Hemmo.

W Polsce jako imię nie używane, ale występuje jako nazwisko Haymo, Heymo.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Haimo, Aimo, Haymo, fr. Hamon, Hémon, Haine, niem. Haimo, Haymo, Heimo, Hemmo.

W literaturze hagiograficznej średniowiecza pojawia się czterech świętych tego imienia. Tu krótko omówimy dwóch: jednego z uwagi na znaczenie w dziejach kultu; drugiego przez wzgląd na spuściznę literacką.

Haimo i Weremund. Byli braćmi z rodu Coria, zamieszkałego w Meda pod Mediolanem. Spełniając swe ślubowania, ufundowali opactwo pod wezwaniem św. Wiktora Maura i powierzyli je benedyktynkom. Stało się ono później bardzo prężnym ośrodkiem działalności religijnej. Sami zamieszkali w jego pobliżu i praktykowali skrajną ascezę. Gdy w r. 790 zmarli, pochowano ich w kościele przy opactwie. Uroczystej translacji relikwii dokonał kardynał Fryderyk Borromeusz w r. 1626. Wspomnienie Świętych braci obchodzi się w dniu 13 lutego.

Haimo, biskup Halberstadtu. Wykształcenie swe zawdzięczał częściowo Alkuinowi, którego uczniem był razem z Rabanem Maurem w Tours. Potem jako mnich przebywał w Fuldzie. W r. 839 został opatem w Hersfeldzie, a w dwa lata później biskupem w Halberstadcie, w Saksonii. Na stolicy tej zasiadał jako trzeci. Zmarł 26 marca 853 r. O jego życiu niewiele zresztą wiemy. Zachowała się natomiast dość spora spuścizna pisarska tego mnicha-biskupa. Z uwagi na nią Trithemius nazwał go: vir doctissimus et divinarum Scripturarum sagacissimus interpres. Niektóre z pism zaginęły. Z zachowanych na uwagę zasługują: 1) komentarze do psalmów, hymnów biblijnych pojawiających się w liturgii; do Iz, proroków -mniejszych-, Listów św. Pawła i Ap; 2) homilie na niedziele roku kościelnego, na wspomnienia niektórych świętych, poświęcenie kościoła; 3) De corpore et sanguine Domini; 4) Historiae sacrae epitome; 5) De vanitate librorum, sive de amore coelestis patriae libri tres. We wszystkim tym Haimo nie jest zbyt oryginalny. Do woli korzysta z poprzedników, zwłaszcza z Bedy, z Remigiusza z Auxerre, innych. Nie wszystkie też z wymienionych pism są bezdyskusyjnie jego autorstwa. Mimo to Haimo pozostaje wartościowym świadkiem przekazywania dziedzictwa patrystycznego oraz pobożności IX stulecia.