Hannibal

To znane z historii starożytnej imię wywodzi się z języka punickiego, w którym Hhanîbaal było imieniem teoforycznym, o znaczeniu 'łaska Baala' lub 'Baal jest łaskawy'. Grecy transkrybowali je jako Anníbas. Nosił to imię słynny wódz kartagiński (247-183 przed Chr.), syn Hamilkara Barkasa.

Postać Hannibala jest tematem dzieł literackich, np. -Śmierć Hannibala- Corneille'a, -Annibal- Marivaux, -Hannibal- Christiana D. Grabbego, -Hannibal und Scipio- F. Grilliparzera. Nadawane od czasów humanizmu w południowych Włoszech jako symbol opozycji wobec Rzymu.

W Polsce znane tylko jako imię z historii starożytnej.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hannibal, gr. Anníbas, fr. Hannibal, Annibal, niem. Hannibal, wł. Annibale.

Hannibal Maria Di Francia. Urodził się 5 lipca 1851 r. w Messynie, w rodzinie spokrewnionej z wielkimi rodami Sycylii i Neapolu. Nauki pobierał w klasztorze cystersów, potem w miejscowym seminarium. W r. 1878 otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował odtąd wytrwale w najuboższej dzielnicy miasta, pezzo di terra maledetta. Żebracy, pijacy, syfilitycy, ślepcy, prostytutki, homoseksualiści, kryminaliści, dzieci niedorozwinięte - wszyscy znajdowali do niego dostęp. Organizował dla nich hospicja, przytułki, sierocińce. Szczególnie aktywny był w czasie epidemii z r. 1887 oraz po trzęsieniach ziemi w latach 1884 i 1904. Już w r. 1880 z jego inicjatywy powstał zalążek Unii kapłanów na rzecz ubogich; nazwano ich potem rogacjonistami. Hannibal dał też początek zgromadzeniu sióstr, nazwanych Córkami Bożej Gorliwości; aprobatę otrzymały one w r. 1906. Gorliwy kapłan był równocześnie wziętym kaznodzieją, poetą i kompozytorem pieśni, a wszystko to łączył z głęboką modlitwą i przeżyciami mistycznymi. Zmarł 1 czerwca 1927 w Fiumara Guardia pod Messyną. Jan Paweł II beatyfikował go w r. 1990.