Hanna

Wywodzi się od imienia Anna. Anna to imię pochodzenia hebrajskiego (hebr. han­nah - łaska), jedno z najpopularniejszych imion w Polsce. Swoją popularność zawdzię­cza św. Annie - matce NMP. Przejęte do Polski wcześnie, najpierw w rodzinie książąt śląskich (Anna - córka Bolesława Łysego, ks. legnic­kiego, córka Bolesława Pobożnego, córka Konrada, ks. głogowskiego, córka Henry­ka V, ks. wrocławskiego), zadomowiło się w posta­ciach Anna (poświadczone w 1229 r.) i Hanna (1311). Wcześnie też powstały formy zdrobnia­łe od tego imienia: Anka (córka Hen­ryka Po­bożnego i Anny), Hanka (1352), Hańka (XV w., głównie na Rusi Czerwonej), a także Anula (1407), Hannula (1426), Hanul­ka, Anusza, Annusza, Hannusza. W w. XVIII powstają nowe zdrobnienia: Ania, Aneńka, Hania, Ha­neńka. Nagłosowe h- wyjaśnić można jako przydech przed początkową samo­głoską albo jako wpływ niemiecki. Jako forma oficjalna przetrwała Anna, ale postacie zdrob­niałe Han­ka, Hania, Hanusia, wywodzące się od formy Hanna, żywe są do dziś. W historii Polski imię to nosiło kilka kró­lowych, np. druga żona Władysława Jagieł­ły, córka Zygmunta Starego a żona Stefana Bato­rego. Odpowiedniki obcojęz.: łac. Anna, ang. Anna, Nan, Nansy, fr. Anne, Annette, hiszp. Ana, niem. Anna, Anita, wł. Anna. Święte i błogosławione, które nosiły to popular­ne imię, osiągają liczbę trzydziestu. Wybieramy z tej grupy kilka postaci, pomijając te, które słabo są rozeznane lub też otoczone były kultem nikłym, ledwo widocznym.