Hanna
Wywodzi się od imienia Anna. Anna to imię pochodzenia hebrajskiego (hebr. hannah - łaska), jedno z najpopularniejszych imion w Polsce. Swoją popularność zawdzięcza św. Annie - matce NMP. Przejęte do Polski wcześnie, najpierw w rodzinie książąt śląskich (Anna - córka Bolesława Łysego, ks. legnickiego, córka Bolesława Pobożnego, córka Konrada, ks. głogowskiego, córka Henryka V, ks. wrocławskiego), zadomowiło się w postaciach Anna (poświadczone w 1229 r.) i Hanna (1311). Wcześnie też powstały formy zdrobniałe od tego imienia: Anka (córka Henryka Pobożnego i Anny), Hanka (1352), Hańka (XV w., głównie na Rusi Czerwonej), a także Anula (1407), Hannula (1426), Hanulka, Anusza, Annusza, Hannusza. W w. XVIII powstają nowe zdrobnienia: Ania, Aneńka, Hania, Haneńka. Nagłosowe h- wyjaśnić można jako przydech przed początkową samogłoską albo jako wpływ niemiecki. Jako forma oficjalna przetrwała Anna, ale postacie zdrobniałe Hanka, Hania, Hanusia, wywodzące się od formy Hanna, żywe są do dziś. W historii Polski imię to nosiło kilka królowych, np. druga żona Władysława Jagiełły, córka Zygmunta Starego a żona Stefana Batorego. Odpowiedniki obcojęz.: łac. Anna, ang. Anna, Nan, Nansy, fr. Anne, Annette, hiszp. Ana, niem. Anna, Anita, wł. Anna. Święte i błogosławione, które nosiły to popularne imię, osiągają liczbę trzydziestu. Wybieramy z tej grupy kilka postaci, pomijając te, które słabo są rozeznane lub też otoczone były kultem nikłym, ledwo widocznym.