Hegezyp

Imię pochodzenia greckiego: Heg-sippos 'przewodnik jeźdźców', utworzone na podstawie czasownika h-geomai 'prowadzę' i -hippos 'koń'. Z dziejów kultury starożytnej znamy Hegezypa, pisarza i oratora.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hegesippus, fr. Hégésippe, niem. Hegesipp, wł. Egesippo.

Hegezyp, pisarz kościelny. Znamy go z Historii kościelnej Euzebiusza, który też przytoczył urywki z zaginionego pisma tego wczesnego świadka Tradycji. Wszystko wskazuje na to, że wyszedł ze środowiska żydowskiego. Widząc, że zaczyna roić się od sekt gnostyckich, napisał około r. 180 pięć ksiąg Hypomnemata (Wspomnień), w nich zaś położył nacisk na nieprzerwaną ciągłość Tradycji, dzięki której depozyt prawdziwej wiary zostaje nienaruszony. Z urywków wynika, że autor poodwiedzał rozmaite chrześcijańskie gminy i dotarł do Rzymu. Także tam zapoznał się z sukcesją biskupów, która wyrażała i poświadczała wspomnianą ciągłość. Hegezyp wzmiankuje ponadto apostoła Jakuba oraz Szymona, drugiego biskupa Jerozolimy. Euzebiusz mówi o nim, że -należał do pierwszego pokolenia poapostolskiego-. Niektóre z jego sformułowań były przez specjalistów żywo dyskutowane, niemniej pozostanie on cennym świadkiem nieprzerwanej sukcesji depozytariuszy wiary. Gwaranta autentycznej Tradycji dostrzega mianowicie w apostolskiej sukcesji. Martyrologia łacińskie poświęcały mu pod dniem 7 kwietnia krótkie wspomnienia. Martyrologium Rzymskie, które posługuje się słowami św. Hieronima, zakłada ponadto, że zmarł w Rzymie. Hegezypa z drugiej połowy II stulecia nie należy mylić z domniemanym tłumaczem Bellum Iudaicum Józefa Flawiusza; ten łaciński przekład, podstawa wielu innych, w tym słowiańskiego, powstał znacznie później.