Helinand

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: heli- / hild- / hilt- 'walka, wojna' i -nand / - nant 'odznaczający się odwagą'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Helinandus, fr. Hélinand, niem. Helinand, Helinant.

Helinand z Froidmont. Urodził się około r. 1171 w rodzinie szlacheckiej. W młodości był świetnym uczniem Radulfa Gramatyka, u którego zasmakował w poezji i muzyce. Idąc za tym zamiłowaniem, został trubadurem i jako taki, ceniony przez króla, przebywał na dworze Filipa II Augusta. Miał już trzydzieści pięć lat, gdy zdecydował się porzucić dwór i wstąpił do cystersów. Życie zakonne rozpoczął w opactwie w Froidmont (na południowy wschód od Beauvais). Tam też może był potem przeorem. Jego elokwencja sprawiła, że włączono go do ekipy opatów cysterskich wysłanych na południe dla rozwiązania problemu albigensów. Odnajdujemy go dlatego w Tuluzie, gdzie biskup Fulko należał uprzednio do tego samego zakonu. Wygłosił tam wiele kazań, z których pewna liczba zachowała się do naszych czasów. Jest w nich zarówno teologiem, co liturgistą, mistykiem i mężem pełnym humoru, znawcą literatury klasycznej i gawędziarzem, sposobnym do opowiadania anegdot. Sławnymi także stały się stance poświęcone tematowi śmierci. Ale najbardziej chyba znanym Helinand stał się jako autor Chronicon, obszernej kroniki świata, która obejmuje lata 634-1204 i rozdzielona została na 49 ksiąg. Helinand był w nich kompilatorem, posługiwał się zwłaszcza dziełem Sigeberta z Gembloux (1030-1112), ale nie brak mu ani humoru, ani pogody ducha. W każdym razie wpłynął na następców, zwłaszcza na Guiberta z Tournai oraz na Wincentego z Beauvais. Helinand zmarł po r. 1229. Cystersi wpisali go jako błogosławionego do swych menologiów pod dniem 3 stycznia. To wspomnienie przejęła także diecezja Beauvais.

Dzieła w PL 212, 477-1084. Inne wyd. i literatura w Bibl. Ss. 4 (19654), 1073-1075 (M.-A. Dimier). Zwięźle w LThK 5 (1960), 211 n. oraz w Catholicisme 5 (1962), 576 n.