Heraklid

Jest to imię pochodzenia greckiego, genetycznie patronimicum (czyli imię odojcowskie) od imienia H-rakl-s 'sława Hery'. H-raklíd-s / H-rakleíd-s zatem to 'syn Heraklesa'. Ze starożytności znamy Heraklida z Pontu (390- -310 przed Chr.), filozofa, matematyka i astronoma, przyjaciela Artystotelesa. On to pierwszy wysunął tezę, że Słońce jest centrum naszego Układu Słonecznego, a wokół niego poruszają się planety.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Heraclides, gr. H-rakleíd-s, H-raklíd-s, niem. Heraklides, ros. Iraklid.

Wydaje się, że dwóch tylko świętych oznaczonych tym imieniem dostało się do wczesnych zapisów martyrologicznych. O jednym mowa będzie przy prezentowaniu grupy męczenników aleksandryjskich: na jej czele stał Plutarch. Drugim był

Heraklid, biskup Tamassos (na Cyprze). Wedle legendy, spisanej w V stuleciu - po odnalezieniu relikwii św. Barnaby apostoła - miał być Cypryjczykiem, który służył za przewodnika Barnabie, Markowi i Pawłowi. Oni go też ochrzcili, a on z kolei o wierze pouczył i ochrzcił swoich bliskich. Potem stanął na czele gminy chrześcijańskiej w Tamassos. Barnaba i Jan-Marek udzielili mu sakry biskupiej. Był gorliwym pasterzem, leczył chorych i wskrzeszał umarłych. W końcu poganie ujęli go i spalili razem ze św. Mironem. Jednakże legenda, pełna anachronizmów i motywów ubocznych, nie może tu służyć do ukazania czy potwierdzenia jakichkolwiek faktów historycznych. To, co najwyżej sugeruje, to wyłącznie istnienie w Tamassos biskupa o imieniu Heraklid. Był tam w V w. intensywnie czczony. Potem istniał także pod miastem klasztor pod jego wezwaniem, natomiast w dniu 17 września, upamiętniającym świętego, w Politico odbywały się wielkie targi. Pisali o nim także późniejsi i jeszcze w r. 1769 odnotowano cud zdziałany za jego przyczyną.