Herbert

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: her- (swn. heri) 'wojsko' i -bert / -berth / -berht (swn. beraht) 'jaśniejący, błyszczący, znakomity, szlachetny, sławny'. Obocznymi formami imienia są: Heribert, Herebert.

W Polsce poświadczone jest od XIII w. w postaciach: Herbort, Herbord, Arbord, Erbort, Erbot, Hebart, Hebert, Herbołd, Herbot, Herbut, Herburt. Występuje też jako nazwisko. Nosi je m.in. poeta Zbigniew Herbert.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Herbertus, Heribertus, ang. Herbert, Harbert, fr. Herbert, Aribert, Héribert, hiszp. Herberto, Heriberto, niem. Herbert, Heribert, ros. Gerbert, wł. Erberto, Eriberto.

Jeśli Herbertów nie będziemy łączyli z Herybertami (Heribertami) - a nie łączą ich nawet historycy niemieccy - pozostanie nam jeszcze w wykazach hagiograficznych dwóch: arcybiskup z Conzy (Avellino, Włochy) oraz pustelnik w Cumberland. Pierwszy jest postacią słabo rozpoznaną i dlatego możemy go pominąć. O drugim wspomina w swej Historii Beda. W ślad za nim poświęcimy mu kilka słów.

Herbert, pustelnik z Cumberland. Wiódł życie w odosobnieniu na wysepce zatoki Derwentwater (Cumberland). Przyjaźnił się ze św. Kutbertem i co roku przeprawiał się na wyspę Farne, aby odwiedzić przyjaciela i spędzić z nim kilka dni. Gdy spotkali się ostatni raz, Kutbert wręczał welon zakonny królowej Ermenburdze. Spotkanie było smutne, bo Kutbert przeczuwał już swą śmierć. Gdy zapowiedział ją Herbertowi, ten wymusił na nim wspólną modlitwę, dzięki której otrzymali łaskę zejścia z tego świata w tym samym dniu, 20 marca 687 r. Chrześcijanie Nortumbrii byli głęboko poruszeni tą zbieżnością.

Miejsca z Bedy i inne wskazuje Bibl. Ss. 4 (1964), 1295.