Hermengild

Imię złożone pochodzenia germańskiego, o członach: hermen- (od imienia boga Hermina, Irmina) i -gild / -gelt 'nagroda, ofiara'.

W Polsce występowało rzadko w XVIII w.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hermenegildus, fr. Herménégild, niem. Hermengild, Ermengild, Ermengil, wł. Ermenegildo.

Hagiografowie odnotowali w swych wykazach dwóch świętych o tym imieniu. Ale szeroko rozpowszechniony kult jednego przysłonił niemal całkowicie nikłą cześć oddawaną drugiemu. Tego też rozsławionego przedstawiamy:

Hermengild, król Wizygotów. Był synem Leowigilda, ariańskiego króla Toledo, który w r. 573 powierzył synom współrządy w dużej części swego państwa. Hermengild poślubił katoliczkę, którą druga żona Leowigilda wyraźnie prześladowała. Aby oddalić syna z dworu, Leowigild wysłał go wówczas do Sewilli. Tam to przy udziale biskupa Leandra przyjął wyznanie katolickie. Stał się też głową stronnictwa niezadowolonego z rządów Leowigilda i kontaktował się z Bizantyńczykami. Wówczas to Leowigild obległ Sewillę, zdobył ją i uwięził Hermengilda. Zgładzono go w r. 585 w Tarragonie, nie wiadomo, czy za poduszczeniem ojca. Grzegorz Wielki w swych Dialogach nazwał go męczennikiem. Milczał jednak na ten temat w swych listach, a podobnie zachowali się Leander i Izydor z Sewilli. Milczenie zachowywała także liturgia mozarabska. Ale za Dialogami poszli Florus, Beda i inne martyrologia. Kult na prośbę Filipa II zaaprobował w r. 1586 Sykstus V. Wspomnienie przypadło 13 kwietnia. Natomiast synaksarium konstantynopolitańskie o Hermengildzie mówiło pod dniem 30 października.