Herybert

Imię pochodzenia germańskiego, oboczna forma imienia HERBERT.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Heribertus, niem. Heribert, Herebert, Herbert.

Hagiografowie mówią o trzech świętych tego imienia. Tu przedstawimy tego, który pośród nich stał się niewątpliwie najsławniejszym, najbardziej znanym i czczonym:

Herybert, arcybiskup Kolonii. Był synem Hugona, hrabiego Wormacji, oraz Tietwidy, córki hrabiego Szwabii. Kształcił się w Wormacji i w Gorze. W r. 994 otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce po nich Otto III mianował go kanclerzem dla Italii. W r. 996 został także kanclerzem dla Niemiec. Towarzyszył wtedy cesarzowi w drodze do Italii i tam dowiedział się o wyborze na stolicę metropolitalną w Kolonii. Sylwester II wręczył mu w Benewencie paliusz. Sakrę biskupią przyjął w r. 999 w Kolonii. Wezwany przez cesarza do Italii, był przy jego śmierci w Poderno (1002). Potem śmiertelne szczątki Ottona III przenosił do Akwizgranu. W drodze uwięził go Henryk Bawarski, którego kandydaturze na tron cesarski był przeciwny. Potem do końca pozostał wierny suwerenowi. W r. 1004 znów był w Italii. W Kolonii miał opinię gorliwego duszpasterza i męża pokoju, umiejącego godzić zwaśnionych. Zmarł w Nuyts 16 marca 1021 r. Został pochowany w Deutz, w opactwie, które fundował. Bulla kanonizacyjna, przypisywana Grzegorzowi VII, jest falsyfikatem, ale od samego początku czczono Heryberta jako świętego. Jego żywoty pisali Lambert z Deutz oraz znany w średniowieczu autor - Rupert z Deutz.