Herybald

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: her- / heri- / hari- 'wojsko, armia' i -bald 'śmiały, odważny'. Na gruncie niemieckim występuje w formach: Heribald, Herybald, Heribold, Heribaud.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Heribaldus, fr. Heribaud, niem. Heribald, Heribold, Heribaud.

Dwóch świętych znało wczesne galijskie średniowiecze pod tym imieniem. Tu ograniczymy się do zwięzłego przedstawienia jednego:

Herybald, biskup Auxerre. Jego ojciec przybył z Bawarii. Był blisko spokrewniony ze swym poprzednikiem Angelelmem, z następcą Abonem, z Lupusem, opatem w Ferri-res, i z innymi możnymi tego czasu. W młodości poważnie chorował. Potem był opatem laikiem u Św. Germana w Auxerre. W r. 828 powołano go na tamtejszą stolicę biskupią. W rok później uczestniczył w synodzie paryskim. Opowiedział się wówczas za Lotarem, ale wszystko wskazuje na to, że rychło pogodził się z cesarzem Ludwikiem. Był też na zjeździe w Compi-gne, gdzie w r. 833 Ludwika Pobożnego złożono z tronu. Gdy Lotar pogodził się z ojcem, towarzyszył mu w drodze do Italii. Nie wiemy, kiedy powrócił do Auxerre, ale najpóźniej nastąpiło to w r. 839. W diecezji zdobył sobie opinię gospodarza gorliwego, zatroskanego o odbudowę i wyposażenie kościołów. Słynął również z wymowy. Szanowano go potem na dworze Karola Łysego i wysyłano stamtąd jako posła. Utrzymywał łączność z Hinkmarem, arcybiskupem Reims; z Rabanem Maurem, który dedykował mu swoje Poenitentiale; z Lupusem, który napisał do niego kilka listów. Wziął jeszcze udział w synodach w Tours (849), w Germigny (843) i w Boneuil (855) oraz w kilku innych zjazdach biskupów prowincji kościelnej Sens. Zmarł 25 kwietnia 857 r. Ongiś czczono go jako orędownika w czasie przygnębienia, stąd we Francji nazywano go Saint Langueur.