Herweusz

Jest to zlatynizowana postać bretońskiego imienia Haerveu 'zdolny do boju'.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Herveus, fr. Hervé, Haerveu.

W zapisach hagiograficznych odnotowano pięciu świętych, którzy nosili to imię. Tu kilka słów powiemy o najsłynniejszym:

Herweusz, mnich bretoński. Jego ojciec, Hoarwian, miał być bardem, który wyemigrował z Brytanii i przez jakiś czas przebywał na dworze króla Childeberta. Gdy wracał do kraju, zatrzymał się w Bretanii i tam się ożenił. Ale matka, która kiedyś przeżyła ciężkie pokusy, uprosiła sobie, aby jej dziecko było ślepe. Tak więc Herweusz od urodzenia pozbawiony był wzroku. Mimo to wcześnie rozpoczął życie pustelnicze. Potem z tymi, którzy do niego przystali, wiódł życie wędrownych mnichów, wspomagających ludzi w rozmaitych potrzebach. Wszystko to dziać się miało pod koniec VI stulecia. Niestety, Vita, która opowiada te i bardziej jeszcze osobliwe przygody, pochodzi dopiero z XIII stulecia. W diecezjach bretońskich wspomnienie świętego obchodzi się w dniu 17 czerwca. W tradycjach ludowych Herweusz jest świętym żebrakiem, wędrownym pieśniarzem, przyjacielem wilków i lisów, rozkazującym żabom itd.