Hilda

Imię pochodzenia germańskiego, pierwotnie skrócenie imion dwuczłonowych z elementem hild- 'walka, bitwa' w pierwszym lub drugim członie, np. Hildegarda, Mechtilda, Mathilda i wiele innych.

W Polsce częściej występuje na Śląsku.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hilda, ang. Hildy, niem. Hilda, Hilde, wł. Ilda.

Hilda z Nortumbrii. Urodziła się w r. 614. Ojciec zginął na wygnaniu, otruty przez swych wrogów. W r. 617 stryjeczny dziad, Edwin, objął tron w Nortumbrii. Pod wpływem św. Paulina, kapelana królowej i pierwszego biskupa Yorku, przyjął w r. 627 chrzest. Razem z dworem ochrzczono trzynastoletnią Hildę. Gdy później jej siostra Hereswita zdecydowała się udać do Galii, aby podjąć życie zakonne, Hilda chciała pójść w jej ślady. Św. Aidan odwiódł ją od tego zamiaru i zaproponował rozpoczęcie życia zakonnego w posiadłości położonej na północnym brzegu rzeki Wear. Od r. 649 do 657 była ksienią w Hartlepool, wspomagana na tym stanowisku przez św. Aidana i jego towarzyszy. Potem założyła nowe, tzw. -podwójne- (męskie i żeńskie) opactwo w Streaneshalch. Pięciu biskupów wychowało się tam pod jej kierownictwem. Kładła zwłaszcza nacisk na studium Pisma Św. Zrazu broniła zwyczajów celtyckich, ale po synodzie w Whitby (663) opowiadała się za wprowadzaniem obserwy rzymskiej. W r. 674 zapadła na gorączkę, która trawiła ją aż do śmierci. Zmarła 17 listopada 680 r. Wspomnienie o niej przekazał nam przede wszystkim Beda.