Hildebold

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: hild- / hilt- 'walka, bitwa' i -bald 'odważny, dzielny, śmiały'.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hildeboldus, Hildebaldus, fr. Hildebaud, niem. Hildebald, Hildebold, Hidebald, Hildbald, Hiltbold.

Hildebold (Hiltibald), arcybiskup Kolonii. Na liście zarządzających tą prastarą diecezją zajmował miejsce dwudzieste pierwsze. Zasiadał już na stolicy w r. 787 lub następnym, bo na akcie donacyjnym, sporządzonym dla opactwa Św. Kasjana w Bonn, widnieje już wtedy jego podpis. Gdy w r. 791 zmarł biskup Metzu, Angilram, Karol Wielki uczynił go kapelanem swego dworu i zażądał, aby jako jego doradca stale na nim przebywał. Z tego też powodu w r. 794 wpłynął na synod we Frankfurcie, że Hildebolda zwolniono z obowiązku rezydencji. W pięć lat później biskup przyjmował w imieniu cesarza - Leona III i eskortował go do stolicy. Jako pierwszy ze świadków, nazywany już wówczas archiepiscopus sacri palatii, podpisywał w r. 811 testament cesarza. W trzy lata później udzielił mu Wiatyku. Funkcje na dworze sprawował także za Ludwika Pobożnego. W r. 816 przyjmował papieża Stefana IV. Zmarł 3 września 818 r. Pochowano go w Kolonii, u Św. Gereona.