Hormizdas

Zgrecyzowana postać perskiego imienia Ohrmazd (Ormuzd) 'Bóg światła i dobra; Pan mądrości, Boska Mądrość'.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hormisdas, gr. Hormísd-s, Hormísdas, wł. Ormisda.

Było co najmniej dwóch świętych, którzy nosili to imię. O jednym, męczenniku z Persji, wiele nie wiemy, ale istnieje po dziś dzień zgromadzenie o nazwie Ordo Antonianus S. Hormisdae Chaldaeorum. Drugim jest

Hormizdas, papież. Był diakonem papieża Symmacha. Po nim też 20 lipca 514 r. objął stolicę św. Piotra. Miał wówczas przeciwko sobie ostatnich zwolenników antypapieża Wawrzyńca. Przywrócił ich do jedności z klerem rzymskim. Bardziej skomplikowanymi okazały się stosunki ze Wschodem. W r. 484 Feliks III złożył z urzędu i ekskomunikował patriarchę Akacjusza i odtąd kontaktu z Rzymem nie było. Hormizdas wysłał tedy do Konstantynopola dwa poselstwa (515 i 517) z propozycją ugody, opartej na uchwałach z Efezu i Chalcedonu oraz tzw. Tomus Leonis papae. Cesarz Anastazy kluczył, wobec czego starania spełzły na niczym. Dopiero po śmierci cesarza (518) udało się przywrócić jedność. Mimo to na Wschodzie pełne jej potwierdzenie ciągle jeszcze napotykało na przeszkody. Były nimi zwłaszcza stosunki ze środowiskami podejrzanymi o monofizytyzm, zwłaszcza z mnichami nazywanymi Scytyjskimi. Dodajmy, że Hormizdas posługiwał się formułami akcentującymi powagę stolicy rzymskiej. Nawiążą do nich uchwały IV soboru konstantynopolitańskiego i watykańskiego I. Papież zmarł 6 sierpnia 523 r. Zachowało się po nim około 90 listów oraz drobnych fragmentów, które w większości dotyczą schizmy akacjańskiej.