Jozue

Imię pochodzenia hebrajskiego, z wielkiej grupy imion teoforycznych, równoznaczne z imieniem JEZUS.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Josue, Iosue, ang. Joshua, fr. Josué, wł. Giosue.

Żył wprawdzie na przełomie VIII i IX w. opat Jozue z San Vincenzo al Volturno i jego niekiedy czczono jako błogosławionego. Nie należy jednak do postaci znanych, a jego kult mało był intensywny, raczej nikły. Możemy go tu tedy pominąć. Sławną natomiast stała się postać biblijna:

Jozue, syn Nuna (Nona, Nouna). Należał do pokolenia Efraima. Był wodzem Izraelitów, gdy walczyli z Amalekitami, ale spełniał przede wszystkim wobec Mojżesza takie posługi, jakie Elizeusz oddawał Eliaszowi. Uczestniczył też w jego przywilejach. Z Mojżeszem wstępował na Synaj oraz do Namiotu Spotkania. Zbliżał się do ideału wymarzonego władcy. Wedle tradycji kapłańskiej posiadał ducha proroczego. Występował potem w towarzystwie arcykapłana Eleazara. Z nim przystąpił do podziału ziemi Kanaan. Potem założył lub co najmniej uświetnił sanktuarium w Szilo czy w Sychem. Inna tradycja wiąże go ponadto z Kalebem. Wszystkie owe ujęcia zmierzają razem do ukazania postaci wodza i organizatora, który działa wedle wskazań proroczych i opiera się o trwałe instytucje sakralne. Trudno natomiast wskazać na chronologię ważkich wydarzeń, w których uczestniczył lub którym przewodził. Miały może miejsce około r. 1220 przed Chrystusem. Sam Jozue zmarł, gdy miał 110 lat, jak patriarcha Józef. Pochowano go w ziemi, która do niego należała, w Timnat-Serach, w Górach Efraima. W dzisiejszym Khirbet-Tibne potąd pokazują rzeźbione grobowce, pośród których miałby się także znajdować grób Jozuego. Pod piórem Ojców stał się figurą Chrystusa. Grecy wspominali go w dniach 1 oraz 19 września. Pierwszą z tych dat do martyrologiów łacińskich wprowadził Florus.