Kajetan

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen geograficzne od nazwy miasta w Lacjum - Caieta (po grecku Kaiata), utworzone za pomocą sufiksu -anus. Cognomina geograficzne były w Rzymie dobrze znane. Możliwe jest jednak - jak zdaje się wskazywać włoska forma imienia - że jest ono późne, średniowieczne i pochodzi od włoskiej, dzisiejszej nazwy miasta: Gaeta, a zlatynizowane zostało w łacinie kościelnej.

Imię to pojawia się w Polsce dość późno, bo dopiero w XVIII wieku wraz z działalnością zakonu teatynów, którego założycielem był św. Kajetan. Dziś imię to występuje rzadko. Od imienia Kajetan pochodzą nazwiska: Kajetaniak, Kajetanowicz, Kajetanek.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Caietanus, wł. Gaetano, fr. Cajétan, hiszp. Cayetano, niem. Kajetan.

Święty, który patronuje temu imieniu, jest jak się zdaje jedynym. To Kajetan z Thieny. Tak określa się go w historii, bo z miejscowości tej wywodził się jego ojciec Kasper. On sam urodził się w r. 1480 w Vicenzie, która podówczas należała do Wenecji. Po studiach prawniczych, odbytych w Padwie, udał się Kajetan (1505) do Rzymu, gdzie rozpoczął karierę urzędniczo-kościelną na dworze papieskim. Święcenia kapłańskie przyjął dopiero w r. 1516. Teraz z wielką gorliwością oddał się posłudze ubogim i nieszczęśliwym. Rychło wszedł także w kontakt ze Stowarzyszeniem Bożej Miłości, które odegrało tak wybitną rolę w przygotowaniu gruntu pod późniejszą reformę kościelną. W r. 1520 Kajetan, wezwany przez matkę, wrócił do Vicenzy i objął rozmaite funkcje kościelne, opiekując się m.in. sanktuariami na górze Soracte. Przede wszystkim oddał się jednak dziełom miłosierdzia. W r. 1523 wraca do Rzymu i wkrótce potem razem z Janem Piotrem Carafą, późniejszym Pawłem IV, oraz dwoma innymi gorliwymi kapłanami zakłada zgromadzenie kleryków regularnych, zwanych później kajetanami lub - od biskupstwa Chieti (Theate), którym rządził Carafa - teatynami. W trudnym roku 1527 Kajetan zostaje przełożonym tego zgromadzenia. Później piastuje stanowiska przełożeńskie w Neapolu (1533) i Wenecji (1540). Powróciwszy następnie (1543) do Neapolu, oddaje się cały na usługi biednych i godzi zwaśnionych mieszkańców. Znużony tymi uciążliwymi wysiłkami, umiera 7 sierpnia 1547 r. Kanonizowany został w 1671; wspomnienie wpisano do kalendarza rzymskiego w 1673 r.