Kalinik

Jest to imię złożone pochodzenia greckiego, podobnie jak imiona: Kalímer, Kalíkl-s, Kallímachos. Zawiera w członie pierwszym temat przymiotnika kalós 'piękny', a w drugim temat rzeczownika nik- 'zwycięstwo'. Jako wyraz pospolity kallín-kos znaczy 'świętujący zwycięstwo, zwycięski'. Istniało też odpowiednie imię żeńskie: Kalliník-. W Mezopotamii powstało miasto Kallín-kon, założone przez Seleukosa Kallín-ka. Imieniem tym (w roli przydomka) nazywano mitologicznego herosa Heraklesa.

W Polsce imię nie używane, ale w dokumentach poświadczone w średniowieczu na Rusi Czerwonej w postaciach: Kalinik (1445), Kalenik (1415), Kalennik (1415); nosili je prawdopodobnie Rusini.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Callinicus, niem. Kalinikus, ros. Kallinik, ukr. Kalenyk, wł. Callinico.

Hagiografowie zachodni wyliczają dziewięciu świętych tego imienia. Z tej liczby wybieramy dwóch, najbardziej czczonych, ale dodamy do nich Kalinika, prawosławnego biskupa z wołoskiego Rîmnicu-Sărat, którego Cerkiew na ołtarze wyniosła przed kilku laty.

Kalinik, męczennik z Gangry (Paflagonia). Wedle legendarnej Passio został aresztowany, był torturowany, w końcu zaś żywcem spalony. Miało się to stać 29 lipca 250 r., ale uczeni sądzą, że dokonało się znacznie później, zapewne w czasie prześladowania Dioklecjańskiego. Istnieją w każdym razie wczesne oznaki czci oddawanej Kalinikowi w Gangrze. Później w swym De situ Terrae sanctae pielgrzym Teodozy archidiakon świadczy (520- -530) o tym, jakim kultem otaczany był jego grób. Wspomnienie męczennika obchodzono także w Konstantynopolu.

Kalinik, biskup Konstantynopola (693- -705). Pochodził z samego Konstantynopola i tam też wstąpił w szeregi kleru. Po śmierci Pawła III objął stolicę patriarszą. Cesarzowi Justynianowi II wyrzucał twardość serca, jak i gwałty dokonywane na podwładnych. Ściągnęło to na niego niezadowolenie cesarza. W r. 695 patriarcha związał się ze spiskowcami, którzy dokonali zamachu stanu. Kiedy cesarz w dziesięć lat później odzyskał tron, Kalinika dosięgła okrutna zemsta. Został oślepiony i wygnany do Rzymu. Wedle niektórych przekazów miał zostać żywcem zamurowany. Inni twierdzą, że po 40 dniach przymusowej głodówki został uwolniony i zmarł spokojnie w kilka dni później. Jakkolwiek by było, wydaje się pewne, że zmarł w więzieniu w Rzymie. Grecy czczą go 23 sierpnia. Tenże dzień na wspomnienie świętego przewiduje nowe Martyrologium Rzymskie.

Kalinik z Czernicy. Urodził się 7 października 1787 r. w Bukareszcie. Gdy miał lat dwadzieścia, wstąpił w Czernicy do klasztoru. W r. 1808 otrzymał święcenia kapłańskie. Nieco później obrano go ihumenem. Stanowiska tego długo nie piastował. W r. 1820 powołano go na stolicę biskupią w Rîmnicu-Sărat, na Wołoszczyźnie. Tam 11 kwietnia 1868 zmarł. Pozostawił po sobie pamięć męża surowych umartwień i ubóstwa. Już za życia uważano go za świętego. W r. 1955 synod biskupów rumuńskich uroczyście ogłosił go świętym.