Karloman

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów karlo- 'człowiek wolny' i -mann 'mąż, mężczyzna'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Carlomanus, fr. Carloman, niem. Karlmann.

Karloman, syn Karola Młota. Urodził się około r. 715. Gdy w r. 741 ojciec zmarł, otrzymał przy podziale dziedzictwa Austrazję, Alemanię i Turyngię. Z bratem Pepinem pozostawał zrazu w zgodzie. Z nim też razem walczył z Akwitańczykami, którzy podnieśli głowy. Razem też rządzili państwem, uznając, że czynią to w imieniu Childeryka III, ostatniego z królów merowińskich. Przy tym wszystkim Karloman współpracował harmonijnie z mężami Kościoła. Bonifacemu podarował tereny, na których wyrosło sławne opactwo we Fuldzie. W r. 742 wezwał wielkiego apostoła, aby podjął reformę Kościoła Franków. Wraz z Bonifacym zwołał w r. 742 lub 743 tzw. Concilium Germanicum. W pięć lat później zrezygnował z władania. Kraj i dzieci powierzył Pepinowi, sam zaś udał się do Rzymu, gdzie z rąk papieża Zachariasza przyjął tonsurę. Założył następnie opactwo na górze Soracte i powierzył je opiece św. Sylwestra. Gdy odwiedzało go tam zbyt wielu i gdy mnisi uskarżali się na te nieustanne wizyty świeckich, przeniósł się na Monte Cassino. Gdy nieco później pojawiły się trudności w stosunkach między papiestwem a władcami longobardzkimi, a Stefan II udał się do Francji, aby u Pepina szukać wsparcia, Karloman udał się tam także, wedle niektórych dobrowolnie, wedle innych wbrew swym chęciom. Pepin za zgodą papieża osadził go wówczas w Vienne. Tam zmarł 17 sierpnia 755 r. Gdzieniegdzie uważano go za świętego.