Kleofas

Interpretacja tego imienia nie jest pewna. Przypuszcza się, że może to być spieszczenie powstałe ze skrócenia imienia greckiego Kleópatros 'zrodzony ze sławnego ojca'. Analogicznie jak Antipas z Antípatros. Nie wykluczone też, że jest to imię semickie. W greckim piśmiennictwie występuje w formach Kléofas lub Kleópas / Kl-pas.

W Polsce imię to pojawia się w XV w. w formie Kleofas (1453) i Klofas (1475).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Cleophas, ros. Kleofas, Kleopa, wł. Cleofa, Cleofe.

Święty, który widnieje w wykazach hagiograficznych pod tym imieniem, jest postacią z Ewangelii, znaną nam z niezapomnianej relacji św. Łukasza o przyłączeniu się zmartwychwstałego Chrystusa do uczniów idących do Emaus (24, 13-35). Kleofas prawdopodobnie stamtąd pochodził. Nie ma natomiast podstaw do utożsamiania go z Kleofasem (czy też Kleopasem), o którym wspomina w swej Ewangelii św. Jan (19, 25). Tym bardziej bezpodstawne wydają się próby czynione przez niektórych egzegetów, aby Łukaszowego Kleofasa utożsamić z innymi ewangelicznymi postaciami, np. apostołem Szymonem, lub ustalić stopień powinowactwa ze Zbawicielem. Nie jest rzeczą wykluczoną, iż próby tego właśnie rodzaju przyniosły Kelofasowi zaszczytny tytuł męczennika. Za takiego uważali go pielgrzymi z VI stulecia: Teodozy oraz Anonim z Piacenzy. Ten ostatni podaje też, iż Kleofasa pochowano na Górze Oliwnej, może na skutek napadów, które w VI w. zagrażały bazylice wybudowanej w Emaus. Do martyrologium Kleofas wpisany został pod dniem 25 września przez Adona.