Klodoald

Jest to imię germańskie złożone z członów: hloth- / hluth- 'sławny' i -wald / -walt (od waltan) 'panować, władać'. Zatem Klodoald to 'sławny władca'.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Chlodovaldus, Chlodoaldus, Clodoaldus, ang. Cloud, fr. Cloud, niem. Klodewald, wł. Clodoaldo.

Gdyby tak, jak to czynią Francuzi, identyfikować łacińskie Clodoaldus i Clodulfus (Cloud), należałoby powiedzieć, że w zapisach hagiograficznych znajdujemy dwóch świętych tego imienia. Tu jednak Klodulfa, który był biskupem Metzu, a zmarł około r. 660 - pominiemy. Kilka słów poświęcimy tylko drugiemu:

Klodoald, królewicz. Był ostatnim synem Chlodomira, króla Franków. Gdy ten w r. 524 padł w walce z Burgundami, synów królewskich przygarnęła ich babka, św. Klotylda. Potem zaś mieli ich wychowywać wujowie, Childebert i Klotar. Tymczasem perfidni powiernicy dwóch z nich udusili. Klodoald, zupełnie jeszcze mały, uniknął śmierci. Ocalili go wierni słudzy jego ojca. Ukryło go może w jakimś klasztorze. Gdy dorósł, sam zdecydował się oddać służbie Bożej. Wedle Grzegorza z Tours rozpoczął wówczas działalność dobroczynną i przyjął święcenia kapłańskie. Udzielił mu ich podobno Euzebiusz, biskup Paryża. Potem przez jakiś czas przebywał w Prowansji i wiódł życie eremity. Nieco później ufundował w Nogent koło Paryża kościół pod wezwaniem św. Marcina. Kiedy około r. 560 zmarł, tam go pochowano. Wspomnienie obchodzono w dniu 7 września.