Kordula

Jest to imię o niejasnej etymologii. Być może łączy się etymologicznie z rzymskim męskim imieniem Cordus i wtedy znaczyłoby 'późno urodzona'. Może też jednak być to formacja pseudołacińska, od cor, cordis 'serce' z przyrostkiem -ula, na wzór Ursula (=Urszula).

W Polsce imię Kordula poświadczone jest w 1414 r. Pochodzą od niego nazwiska Kordulski, Kordulewicz.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Cordula, fr. Cordélie, Cordule, niem. Kordula, Cordula, wł. Cordelia.

Święta, jedyna, jaką spotykamy pod tym imieniem w wykazach, miała być towarzyszką św. Urszuli. Widząc męczeństwo innych, uciekła i zdołała się ukryć na jakimś stateczku. W następnym jednak dniu zdobyła się na odwagę, sama stanęła przed oprawcami i jako ostatnia z towarzyszek poniosła śmierć męczeńską. Do kalendarzy kolońskich wpisano ją dopiero w XII stuleciu, zapewne pod wpływem hagiograficznego utworu, przypisywanego arcybiskupowi Geronowi (+ 976). Ten ostatni oparł się znowu na wizjach rekluzy Helmtrudy z Neuenheerse. Opierając się na relacji innej wizjonerki z XIII stulecia, odkryto rzekomo relikwie Korduli; ich translacji dokonał w r. 1278 św. Albert Wielki. Wedle legendy, której początek przypisywano wizjom bł. Hermana Józefa, istniały trzy Kordule, a zdaniem polemistów protestanckich, zwalczających katolicki kult świętych, dwanaście kościołów szczyciło sie posiadaniem ciała lub głowy świętej. Dawne Martyrologium Rzymskie wspominało Kordulę pod dniem 22 października; nowe pomija ją milczeniem.