Kutbert

Jest to imię pochodzenia germańskiego (staroangielskie): Cuthobeorht, złożone z elementów: cuth 'znany, znakomity' i -beorht 'jaśniejący, błyszczący, świetlisty'. Zatem Kutbert to mąż 'wspaniałej sławy'.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Cuthbertus, ang. Cuthbert, Bert, Cudd, niem. Cuthbert.

Hagiografowie wymieniają trzech świętych tego imienia. Ale jeden z nich, arcybiskup Canterbury, mniej był czczony i znany jako święty. Pod tym względem niepomiernie przewyższył go i przysłonił biskup Lindisfarne, którego tu przedstawimy. Dodamy także notę o męczenniku czasów nowożytnych.

Kutbert, biskup Lindisfarne. Urodził się około r. 634 w Northumbrii. Później dorobiono mu genealogię, która wywodziła go od królów Irlandii, ale bardziej prawdopodobne jest to, że pochodził z rodziny bardzo skromnej. Przez jakiś czas był żołnierzem w odziałach króla Oswina. Wrócił następnie w rodzinne strony i tam wypasał trzodę. Wizja św. Aidana, pierwszego biskupa Lindisfarne, skłoniła go do obrania życia zakonnego. Wstąpił wtedy do opactwa w Melrose. W r. 661 został razem z innymi wysłany na zakładanie nowego ośrodka w Ripon. Po synodzie w Whitby Eata, opat z Melrose, zabrał go ze sobą do Lindisfarne i tam mianował przeorem. Około r. 675 usunął się, aby wieść życie pustelnicze. W eremie, położonym w pobliżu klasztoru w Farne, spędził dziewięć lat. W r. 684 obrano go nieoczekiwanie biskupem Lindisfarne. W ciągu dwuletnich rządów okazał się pasterzem w stylu dawnych misjonarzy celtyckich. W maju 685 spotkał się jeszcze ze swym przyjacielem Herbertem, który wiódł życie pustelnicze w Derwentwater. Przepowiedział wtedy, że się już nie zobaczą i umrą tego samego dnia. Czując zbliżający się koniec, usunął się do swego dawnego eremu. Zakończył tam życie 20 marca 687 r. Dokonano później kilku translacji jego ciała, do którego pielgrzymowało wielu. W r. 1537 emisariusze Henryka VIII mieli je zniszczyć lub ukryć jako przedmiot kultu. Jeszcze za naszych czasów ich późniejszy los bywał przedmiotem dyskusji toczonych przez katolików angielskich z anglikanami.

Kutbert Mayne. Urodził się w r. 1544 w Youlston, niedaleko Barnstaple (w hrabstwie Devon). Wychowywał go wuj, który był anglikańskim księdzem i który pragnął oddać mu swe beneficjum. Mając lat dziewiętnaście, został pastorem. Potem wysłano go na studia do Oksfordu, gdzie po rozmowach z katolikami przekonał się o prawdziwości ich wyznania. Potem Grzegorz Martin i Edmund Campion, którzy przebywali już w kolegium angielskim w Douai, wezwali go do przybycia na kontynent. Zjawił się tam w r. 1573. W trzy lata później otrzymał święcenia kapłańskie i jako pierwszy z tych, którzy nie byli zakonnikami, wyprawiony został do ojczyzny. Przez jakiś czas przebywał w posiadłości Franciszka Tregiana w Kornwalii. 8 lipca 1577 dom, w którym mieszkał, poddany został rewizji przez szeryfa, któremu towarzyszył kanclerz biskupa z Exeter. Aresztowano go i osadzono we więzieniu w Launceston. Po procesie skazano go na śmierć. Zginął, włóczony końmi po placu targowym. Potem wyjęto mu wnętrzności i rozćwiartowano. Stało sie to 30 listopada 1577 r. Jego gospodarz utracił dobra i trzydzieści lat spędził w więzieniu. Kutberta beatyfikował z innymi Leon XIII (1888), kanonizował zaś Paweł VI w r. 1970. Wspomnienie do niedawna obchodzono w dniu 29 listopada.