Lancelot

Imię dobrze znane z legend arturiańskich; nosił je najsłynniejszy z rycerzy Okrągłego Stołu, odznaczający się fizyczną pięknością i niepospolitym męstwem. Pokochał grzeszną miłością królową Guineverę, żonę króla Artura. Po wielu przygodach, kiedy dowiaduje się, że królowa po śmierci męża składa śluby zakonne, zostaje mnichem i wnet po śmierci ukochanej sam umiera. Imię pochodzi z języka starofrancuskiego i jest zdrobnieniem wyrazu ancel- 'sługa' (por. łac. ancilla).

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Lancellottus, ang. Lancelot, Lance, fr. Lancelot, wł. Lancellotto, Lancillotto, Lanciotto.

Imię w repertoriach hagiograficznych się nie pojawia. Na chrzcie otrzymał je wprawdzie Andrzej Avellino, ale na karty historii kościelnej wszedł on pod imieniem zakonnym. Potem wydawca cyklu Petits Bollandistes (1858-1859) zaproponował, aby taką formę nadać w języku francuskim Władysławom (Ladislaus); była to, jak pisze G. Jacquement (Catholicisme 6, k. 1756), jedna z licznych fantazji zbioru, spowodowana być może przez węgierską formę imienia Władysław: László.