Landelin

Imię germańskie, genetycznie spieszczenie za pomocą formantu -lin - imienia Lando, będącego skróceniem imion dwuczłonowych z pierwszym elementem Land- 'kraj, region' (np. Lanbert, Landfried, Landoald).

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Landelinus, fr. Landelin, niem. Landelin, Landolin.

Dwóch Landelinów znała już hagiografia średniowieczna. Dwóch tu też prezentujemy.

Landelin, opat z Lobbes i Crespin. Urodził się około r. 635 w okręgu Hainaut, w rodzinie możnych Franków. Uczęszczał do szkoły katedralnej, ale potem, pociągnięty przykładem złych kolegów, miał zostać rozbójnikiem. Miał nawet pod przydomkiem Morosus stanąć jako herszt na ich czele. Po nawróceniu stawił się w Cambrai u św. Auberta, który za pokutę kazał mu pielgrzymować do Rzymu. Po powrocie biskup udzielił mu diakonatu, a gdy odbył powtórną pielgrzymkę do Wiecznego Miasta, wyświęcił go na kapłana. Landelin osiadł następnie jako pustelnik w borach, w których niegdyś uprawiał rozbój. Gdy zgromadzili się przy nim poszukujący życia doskonalszego, w Lobbes (niedaleko dzisiejszego Charleroi, w Belgii) założył opactwo. Za fundacją poszły inne: w Aulne oraz w Wallers. Jeszcze pod koniec życia dla założenia nowego klasztoru Landelin powędrował do Crespin (niedaleko Valenciennes). Tam też zmarł 15 czerwca pod koniec VII stulecia.

Landelin z Ettenheim (w Badenii). Żył jako pustelnik w VII albo może w VIII stuleciu. Przypuszczają niektórzy, że przywędrował z kraju -Szkotów- (tj. z Irlandii) i że działał jako jeden ze znanych w epoce mnichów-misjonarzy. Wedle późnej Passio (BHL 4699) miał zginąć śmiercią gwałtowną. Lud uznał go dlatego za męczennika. Czczono go w dniu 21 września. Około r. 760 Eddo, biskup Strasburga, ufundował w Ettenheim opactwo; miało ono strzec grobu świętego i podtrzymywać jego kult.