Lanuin

Imię pochodzenia germańskiego, którego pierwotna forma Landowin, później Landwin jest złożona z elementów: Lando- 'kraj, region' i -win / -uin 'przyjaciel'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Landuinus, Lanuinus, fr. Lanuin, Landouin, niem. Landwin, Landewin.

Lanuin, kartuz. Pochodził z Normandii, ale studia kończył w Rzymie. Tam też poznał św. Brunona, założyciela kartuzów, który jako doradca Urbana II przebywał wówczas na dworze papieskim. Gdy zakonodawca usunął się do Kalabrii, Lanuin podążył z nim i stał się jego prawą ręką przy zakładaniu fundacji w Santa Maria della Torre. Potem z woli Brunona zarządzał klasztorem pod wezwaniem św. Szczepana. Gdy w r. 1101 założyciel zakończył życie, Lanuin na życzenie legata papieskiego objął rządy w obydwóch klasztorach. Urban II i Paschazy II powierzali mu ponadto rozmaite misje rekoncyliacyjne i reformatorskie. W końcu był wizytatorem wszystkich klasztorów w Kalabrii. W obydwóch, w których był bezpośrednim przełożonym, umiał trafnie rozgraniczyć styl życia eremickiego i cenobicznego oraz różność ludzkich powołań i możliwości. Zmarł w r. 1120. Pochowano go w tym samym grobowcu co św. Brunona. Jego długotrwały kult zaaprobował w r. 1893 Leon XIII. Lanuina nie należy mylić z Landuinem, który był następcą św. Brunona we Francji.