Leobard

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: Leob- 'kochany, drogi' i -hard / -hart 'odważny, mężny, twardy'. W piśmiennictwie spotykamy też formy: Liebard, Liuberat, Liebhard.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Leobardus, ang. Leobard, fr. Liébard, niem. Leobard, Liuberat, Liebhard.

Dwóch świętych reprezentuje to imię we wczesnośredniowiecznych zapisach z Galii. Łatwo ich mylić, bo żyli niemal w tym samym czasie i przebywali w opactwach o podobnej nazwie. Z tego też powodu przedstawiamy tu krótko obydwóch.

Leobard z Marmoutier pod Tours. Pochodził z Owernii. Grzegorz z Tours opowiada, że na wyraźne życzenie ojca zaręczył się z jakąś panną, ale gdy ojciec zmarł, bez zwłoki zerwał zaręczyny i udał się do Tours, a stamtąd do pobliskiego Marmoutier. Nie żył tam jako mnich, ale osiadł w pustelni. Zdecydował się ją opuścić, gdy w sąsiedztwie usłyszał niestosowne wyrażenie. Za namową Grzegorza pozostał jednak na miejscu. Dla jego pociechy biskup posłał mu potem Ojców pustyni i Institutiones Kasjana. Leobard zmarł 12 albo 13 stycznia 593 r. Do Martyrologium Rzymskiego wpisano go pod dniem 18 stycznia.

Leobard z Marmoutier w Alzacji. Był uczniem Kolumbana w Luxeuil. Do Alzacji przybył około r. 589. Najpierw osiadł w ruinach starożytnych Tres Tabernae, potem założył w Gottenhausen kolonię mniszą. Gdy od Childeberta II otrzymał pokaźną donację, przeniósł się bardziej na wschód, do Lochwiller (Leobardi villare), a następnie do sąsiedniej doliny, nazwanej Leobardi cella. Opat Maurus, który był jednym z następców Leobarda, odbudował później zniszczony przez pożar klasztor i nadał mu imię własnego patrona: Maurimonasterium (Maurmünster lub Marmoutier). Sam Leobard zmarł prawdopodobnie w r. 618. Wspominano go 25 lutego, ale do Martyrologium Rzymskiego nie wpisano.