Letus

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, w którego funkcji użyty został przymiotnik laetus, -a, -um 'wesoły, radosny, pomyślny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Laetus, fr. Lié, Lyé, Ye.

Trzech świętych widnieje w martyrologiach pod tym imieniem. Dwóch pojawia się tam pośród grup męczenników: o tych nic właściwie nie wiemy. Trzecim jest

Letus z Orleanu. Żywot, który o nim opowiada, pochodzi z XI lub XII stulecia i jest repliką żywota św. Wiatora. Letus żył może w VI w. Miał najpierw być pasterzem, ale potem został mnichem i wtedy to zaprzyjaźnił się ze św. Awitem. Razem z nim przez jakiś czas wiódł życie w odosobnieniu. Zmarł ponoć na terenie dzisiejszego Saint-Lié-la-For-t około r. 530. Usuardus wprowadził go do swego martyrologium. W Orleanie wspominano go przez stulecia w dniu 5 listopada.