Linus

Jest to imię mitologiczne. Nosił je syn Apollina i muzy Terpsychory (według innego podania: syn Apollina i Psamate, królowej Argiwów). Znaczenie etymologiczne imienia nie zostało wyjaśnione. Linos miał uczyć Heraklesa muzyki (gry na kitarze). Herakles w gniewie zabił go uderzeniem kitary. Linos był twórcą wielu pieśni śpiewanych przez Argiwów. Do języka łacińskiego imię zostało przyswojone w formie Linus.

W Polsce imię nie znane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Linus, fr. Lin, hiszp., wł. Lino, ros. Lin, ukr. Lyn.

We wspomnieniach hagiograficznych średniowiecza spotykamy zaledwie dwóch świętych tego imienia. Biskup z Besançon ledwo wyłania się z mroku dalekiej przeszłości i ledwo też był czczony; możemy go tu więc pominąć. Donioślejszą była niewątpliwie postać pierwszego następcy św. Piotra na katedrze rzymskiej.

Linus, papież. Poczynając od katalogu, który zawdzięczamy św. Ireneuszowi z Lyonu, Linus wymieniany jest zawsze jako pierwszy następca św. Piotra apostoła na stolicy rzymskiej. Ten sam pisarz utożsamia go z Linusem wspominanym przez św. Pawła w Drugim Liście do Tymoteusza (4, 21). Rozbieżność starożytnych świadectw pojawia sie dopiero wówczas, gdy chodzi o chronologię Linusowego pontyfikatu. Niektórzy podają lata 64-79; inne źródła, w tym cieszący się dużą powagą Liber Pontificalis, lata 56-67. To ostatnie świadectwo dorzuca nieco szczegółów do historii drugiego papieża. Mówi na przykład, że pochodził z Etrurii. Podaje, iż jako wikariusz św. Piotra zwrócił się do niewiast chrześcijańskich, aby wchodząc do kościoła nakrywały głowy welonem (por. 1 Kor 11, 1-15). Linus wymieniany jest także w kanonie mszy rzymskiej. Nie pojawił się natomiast w Martyrologium Hieronimiańskim. Beda zaś umiejscowił go pod dniem 7 października, martyrologia Florusa i Adona 26 listopada, rzymskie księgi liturgiczne, przynajmniej od XII wieku, przyjęły datę święta podaną przez Liber Pontificalis. Tę też datę, 23 września, przewiduje na jego wspomnienie nowe Martyrologium Rzymskie. Dodajmy na koniec, iż pod imieniem Linusa pojawiło się w VI stuleciu pismo apokryficzne: Martyrium beati Petri Apostoli a Lino conscriptum.