Liwariusz

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, którego podstawę stanowi czasownik liveo 'być ciemnym, sinym z zazdrości; być zazdrosnym'.

W Polsce imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Livarius, fr. Livier, niem. Livarius.

Liwariusz, rycerz. Jego Les actes admirables pojawiły się dopiero w r. 1624, podczas gdy sam Liwariusz żył ponoć w IV i V stuleciu. Miał być synem jakiegoś Hontranta. Jako żołnierz bił się dzielnie z Fryzami, potem w Italii z Ormianami, w koncu zaś stanął na czele trzydziestotysięcznej armii, by powstrzymać niszczycielski pochód trzystu tysięcy Hunów. W czasie bohaterskiego boju został otoczony i wpadł w ręce wrogów. Doprowadzili go do Virival pod Marsal, niedaleko Metzu, i tam siekierą rozpłatali mu głowę. Wedle innej tradycji żył o stulecie później, a wedle jeszcze innej dopiero w IX w. Nie wspominali go ani Grzegorz z Tours, który mówił o bitwie pod Metzem; ani Paweł Diakon, który nie omieszkałby uczcić męczennika, gdyby chlubiło sie nim wspomniane miasto. Pierwsza wzmianka ukazała się w księdze kapitulnej skompilowanej w XIII stuleciu, a samo imię pojawiło się w litanii z XI stulecia. Badacze wyciągąją stąd hipotetyczny wniosek, że Liwariusz był ofiarą najazdów madziarskich lub normandzkich i że rzeczywiście mógł zginąć pod Marsal. Później ciało złożono w opactwie Św. Wincentego, które w X stuleciu ufundował biskup Teodoryk (965-984). Dies natalis Liwariusza przypadałby 25 listopada.