Ludolf

Jest to imię germańskie złożone z: hlud- 'sławny' (zob. LUDWIK) oraz -wulf 'wilk' (niem. Wolf). Ludolf zatem to może 'sławny wilk'.

W Polsce imię poświadczone już w XIII w. w formach: Lutolf, Ludolf. Dziś imię w Polsce nie występuje.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ludolfus, niem. Ludolf.

Święci patronujący temu imieniu nie są liczni. W wykazach spotykamy zaledwie dwa wspomnienia pod imieniem Ludolf. Kilka słów powiemy o obydwóch:

Ludolf z Nowej Korbei (Corvey). O jego życiu przed objęciem rządów (965) w słynnym opactwie informacji nie posiadamy. Jako opat wykazał wielką dbałość o klasztorną szkołę i poziom nauczania. Dytmar z Merseburga zapewnia w swej kronice, że był mężem wielkiej pobożności i że doznawał łask szczególnych. Zmarł 13 sierpnia 983 r. Jego śmiertelne szczątki oraz szczątki opata Drutmora uroczyście podniesiono w r. 1100. W r. 1662 umieszczono je w pozłacanym relikwiarzu.

Źródła i literatura w LThK 6 (1961), 1179.

Ludolf z Ratzeburga. Był zrazu premonstratensem. W saksońskim Ratzeburgu został biskupem w 1236 r. Zreorganizował wówczas kapitułę katedralną na modłę norbertańską, a w Rehna pod Ratzeburgiem ufundował wraz z księciem Jerzym Meklemburskim klasztor dla norbertanek. W czasie sporu o dobra biskupie, który toczył z księciem Albertem von Sachsen- -Lauenburg, został przez tego ostatniego uwięziony. Wypuszczony na wolność, zmarł wkrótce potem w Wismarze dnia 29 marca 1250 r. Wedle powszechnej opinii rychła śmierć nastąpiła na skutek samego bezprawnego i surowego więzienia, toteż bogobojnego biskupa lud zaliczył w poczet męczenników.