Lutgarda

Jest to imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: liut- / liud- / leud- 'lud, plemię' i -gard 'ogrodzona posiadłość'.

W Polsce poświadczone w formach: Lukarta, Lukerta od XIV w., a także w postaci łacińsko-niemieckiej Lukardis, Lukerdis (żona Przemysła II, księcia Wielkopolski i króla Polski).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Leodegardis, Lutgardis, niem. Leodegarda, Liutgard, Lutgard.

W literaturze hagiograficznej pojawiają się dwie postacie tego imienia, czczone przez potomnych. Jedna i druga były mistyczkami. Kilka słów powiemy o obydwóch.

Lutgarda z Tongern (Tongres). Urodziła się w r. 1182. Wcześnie umieszczono ją w pensjonacie benedyktynek. Około r. 1200 złożyła u nich profesję zakonną. W pięć lat później była już przeoryszą. Ale zamiłowanie do kontemplacji sprawiło, że opuściła ruchliwą placówkę i przeniosła się do cysterek w brabanckim mieście Aywi-res. Zasłynęła tam z daru uzdrawiania chorych i nawracania zatwardziałych grzeszników. Obdarzona łaskami mistycznymi, stała się jednak przede wszystkim prekursorką nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego. Zmarła 16 czerwca 1246 r. Belgia czci Lutgardę jako jedną ze swych głównych patronek.

Lutgarda z Wittichen. Urodziła się w r. 1291 w pobliżu Schenkenzell (Schwarzwald). Mając lat dwanaście, zamieszkała u beginek w Oberwolfach. Weszła potem w kontakt z Rulmanem Merswinem, przedstawicielem ruchu określanego jako Przyjaciele Boga. W latach 1323-1324, pobudzona przeżyciami mistycznymi, założyła w Wittichen klasztor tercjarek i była jego przełożoną. Głęboka cześć dla tajemnic życia i śmierci Chrystusa skłoniła Lutgardę do ułożenia modlitwy przypominającej różaniec. Zmarła dnia 16 października 1348 roku. Czczona była zawsze jako błogosławiona.