Magnus

Imię pochodzenia łacińskiego, wywodzące się z cognomen rzymskiego Magnus. Jako imię własne użyty został w tym wypadku przymiotnik pospolity magnus, -a, -um 'wielki'.

W Polsce poświadczone w formie łacińskiej jako przydomek w r. 1122 i jako imię w postaci Magnusz w r. 1385.

Od imienia tego pochodzą nazwiska Magnuszewski i Magnuszowski.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Magnus, ang. Magnus, fr. Magne, niem. Magnus, Mang, wł. Magno.

Doliczono się dziesięciu świętych, którzy nosili to imię. Kilku z nich wchodzi w skład liczniejszych grup męczenników; kilku zaś doczekało się kultu lokalnego, ograniczonego wąskimi ramami czasu. Wystarczy więc przedstawić trzech, gdzieniegdzie nieco słynniejszych, czczonych w dość szerokich kręgach.

Magnus, biskup Trani. Ewangelię głosić miał w Kampanii i w Lacjum. W Trani był rzekomo biskupem. Jego męczeńską śmierć pomieszcza się na ogół w czasie prześladowania za Decjusza. W martyrologium Bedy pomieszano go z Mamesem, męczennikiem z Cezarei Kapadockiej. Mimo tego zamętu, zwiększonego przez legendy, i to legendy kilkakrotnie amplifikowane, kult Magnusa rozrósł się znacznie. Walnie przyczyniły się do tego kilkakrotne translacje relikwii. Intensywnie czczono go zwłaszcza w Anagni, gdzie potem wyobrażano sobie, że tam właśnie zasiadał na stolicy biskupiej. Podobnie może stało się ze czcią Magnusa w Awinionie; tam także wyobrażano sobie, że miasto może się szczycić świętym biskupem tego imienia. Wspomnienie Magnusa z Trani przypada 19 sierpnia.

Magnus, biskup Opitergium (Oderzo). To małe miasteczko, położone w pobliżu Wenecji, było ongiś bizantyńską enklawą, o którą ubiegali się Longobardowie. Zostało później zburzone, a odbudowano je nieco dalej jako Erakleę. Tam właśnie Magnus miał sprawować rządy biskupie. Nic konkretnego jednak o nim nie wiemy. Kult wzmógł się, gdy w r. 1206 dokonano uroczystej translacji relikwii do Wenecji: Magnusa ogłoszono jednym z patronów miasta i archidiecezji. Jego wspomnienie obchodzi się 6 października.

Magnus z Füssen. Urodził się pod koniec VII w., prawdopodobnie w rodzinie retoromańskiej. Mniemanie, jakoby był mnichem irlandzkim, towarzyszem świętych Kolumbana i Gawła, badacze współcześni odrzucają. Wpływy iroszkockie, jakie łatwo odkryć w jego życiorysie i działalności, pochodzą zapewne stąd, że urabiał go ośrodek w St.-Gallen. Potem apostołował gorliwie w okręgu Allgäu, mając za towarzysza jakiegoś Teodora. W Füssen wybudował sobie celkę, która stała się zaczątkiem klasztoru. Uważany jest tedy za jego pierwszego opata. Zmarł 6 września, prawdopodobnie w r. 772. W IX i XI stuleciu powstały jego życiorysy, które nastręczały badaczom niejeden trudny do rozwiązania problem. Obecnie są one na nowo przedmiotem uczonych dociekań. Zdaje się, iż niezależnie od tej hagiograficznej literatury rozwinął się żywy kult Magnusa, przede wszystkim w Szwabii, Szwajcarii, Tyrolu i Bawarii. Często zaliczano go tam do grona wspomożycieli (zob. Czternastu W.) i wzywano przeciw insektom niszczącym uprawy. W tym celu posługiwano się ongiś laską (cambutta), której święty miał używać.