Majol

Jest to francuska forma imienia łacińskiego Major 'większy', będącego cognomen, w którego funkcji został użyty comparativus przymiotnika magnus, -a, -um.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Maiolus, Majolus, fr. Mayeul.

Majol, opat z Cluny. Urodził się między r. 906 a 915 w Valensole lub w Awinionie, w rodzinie bardzo zamożnej. Zniechęcony ciągłymi napadami Saracenów, udał się wcześnie do swego krewnego, który był wicehrabią w Mâcon. Tam to poznał biskupa Bernona, który mianował go kanonikiem katedralnym i zachęcił do kontynuowania studiów. Odbywał je w Lyonie. Po powrocie został archidiakonem i sam zaczął nauczać w szkole biskupiej. Gdy lud Besançon zażądał, aby zasiadł na tamtejszej stolicy arcybiskupiej, odmówił i schronił się w Cluny. W latach 942-948 był tam bibliotekarzem i apokryzjariuszem, potem został koadiutorem opata Aymarda. Gdy ten ostatni w r. 954 rozstał się z życiem, zajął jego miejsce. Pełen gorliwości, pobożności i erudycji, roztropnie rządził teraz opactwem, ale był też zarazem doradcą papieży, cesarzy i innych możnych tego świata. Reformę zawdzięcza mu wiele klasztorów we Francji, Niemczech i Italii. W r. 972 przebywał w tej ostatniej i uczestniczył w uroczystości zaślubin Ottona II z Teofano. Gdy wracał, Saraceni porwali go na zboczach Wielkiego Św. Bernarda, ale po kilku tygodniach wypuścili w zamian za duży okup. Kiedy w r. 974 zamordowano Benedykta VI, cesarz chciał go osadzić na stolicy św. Piotra. Propozycji nie przyjął. W r. 959 przedsięwziął budowę nowego kościoła przy opactwie. Konsekrowano go w r. 981. Czując ubytek sił, w dwanaście lat później wybrał Odylona na swego następcę. Resztę czasu poświęcił bogomyślności. Ale na nalegania Hugona Kapeta udał się jeszcze do Saint-Denis, aby zreformować tamtejsze opactwo. Zmarł w drodze, w Sauvigny, w dniu 11 maja 994 r. Jego życiorysy komponowali Syrus, Odylon i Nagold. Dzieło pierwszego posłużyło za podstawę dla następnych i budzi najwięcej zaufania. Kult Majola był przez stulecia jednym z najbardziej popularnych we Francji.